Кога Магдалена Перо пристигнала во САД од Франција во 1982, со себе носела таен пакет - голема тегла полна со скапоцена златеста течност, внимателно завиткана во шал. Поранешна сопственичка на познатиот ресторан и институција „Петел во вино“ од Орландо, станала експерт во криење храна од цариниците.
Четири децении подоцна, таа се уште ја користи прошверцуваната чорба, која е „постара од Тејлор Свифт“. Вели дека таа е магичен еликсир, особено затоа што била направена од мајка ѝ во домашната кујна во Нормандија. Сè што прави денес е да се додаде малку вода, ароматични зачини и зеленчуци.
Ваквата „стара чорба“ има свое име - Pot-au-feu - а е позната и како ловечка, бесконечна или „мајка-чорба“. Но оваа кулинарска традиција не е карактеристична само за Франција. Историчарите на храната се фокусираат на два глобални региона кога станува збор за потеклото на супите кои се користат како некој вид „маја“. Првиот е Кина, поспецифично кујните на Кантон и Фуџијан, каде има богата традиција на правење лу-меи, „мастер сток“, течност која се користи за динстање меса. Тие никогаш не се фрлаат туку се предаваат од една генерација на друга, а за некои се вели дека се стари дури неколку векови.
Пот-о-фу се спомнува во средовековни текстови како популарно јадење во европските крчми. Во Британија било нарекувано „компанатикум“ (она што оди со лебот), се сервирало од казан а се збогатувало со што и да е што се имало во моментот. Казанот ретко се празнел освен кога требало да се прават безмесни јадења за време на постите, но сепак вкусот на солено свинско се чувствувал со недели.
На другата страна на светот, една ѕвезда на одржуваната кујна живее во казанот на Ватана Панич, мулти-генерациски ресторан во Бангкок. Повеќето муштерии доаѓаат тука поради богатата чорба со говедско и нудли, но најскапоцената состојка е течоста која е стара над 45 години. На крајот од секој работен ден главниот готвач со помош на сопругата и мајка му внимателно ја процедура и ја чува за да послужи како основа за супата следниот ден. Се раскажува дека нејзиниот вкус има речиси етерична длабочина и богата палета.
Уште една славна слупа живее во Отафуку, ресторан во Токио. Таа се топли секој ден од 1945, и во неа се додава само вода. Базирана е на нивниот „оден“, традиционална јапонска чорба која може да содржи различни состојки, од јајца, тофу до месо од ајкула или јазик од кит. Таа денес ќе имаше 100 години, но претходната „маја“ била загубена токму во 1945, во текот на бомбардирањата од Втората светска војна.
Најважно за оние кои сакаат да одржуваат своја постојана супа, најважна е границата помеѓу ферментирано и расипано. Супата не смее да врие, односно треба да крчка на температура малку под 100 степени. Но и многу пониско од тоа не е добро, затоа што овозможува опстанок на бактерии, поради што кога не е на шпорет супата треба да биде бргу оладена и потоа да стои во фрижидер.
