Гледам, низ дуќанското окно, загрижени и неми минуваат лица. Каде ќе стасаат, Боже, кој сè знаеш? Не колнам, самотијата оваа ја имам примено како дар, а не како казна, како надмоќ, никако како ужас. Ќе пристигнат, знам, утре изутрина, некои луѓе.
Сигурно и ноќеска некој умрел. Душата ми е подготвена, како перото и хартијата пред мене. Молк и пустош. Кого ноќеска Си го отргнал од градот? Чие име ќе го споменуваме наутро, со тутунот и кафето, следниве денови?
Треба да се биде мудар, стравот на лицето да не се чита. Затоа што долго ми требаше да сфатам: ова е град кадешто сите болести се заразни. Се шири љубовта како жолтица и чума. И омразата еднакво се коти. Не сум ли можеби премногу сам? Не е тоа добро, толку свикнав на самотија. Мислам ли исправно, Боже?
Така некогаш (и тоа стои запишано), црвен дожд леел над градот, хаос и страв раснеле како пиреј. А малку има здрави во градот души. И во ред е што е така. Затоа што за болеста од каде е - тоа ми е јасно, но од каде здравје? Навистина, Боже, од каде здравје? Дали си го поставуваат тоа прашање луѓево околу мене (кои истоветно ги примам, знаејќи дека ни двајца од нив не се исти, ни пред Твоето, ни пред моето лице), дали се прашуваат? И дали знаат дека ги демнам? Како ли би им затрепериле срцата да ги видат овие редови!
Ако грешам кон себе, дури тогаш сум кон другите прав. Кон нив ако грешам, правдата кон себе ја исполнувам. Што е тогаш вистина, кажи ми, Боже мој? Те моли скромниот Мула-Мустафа, што друга желба нема, туку тивко да биде, и уште потивко да замине, кога ќе чукне часoт.
Абдула Сидран, „Башескија“ (според летопис на мула Мустафа Башескија, писар од Баш Чаршија)
фотографии: Ѓавато, битолско, април 2014
