„Звукот на грмотевицата“ е краток расказ од Реј Бредбери, прв пат објавен во списанието Колиер во 1952. Тој се смета за извор на термин поврзан со теоријата на хаос, која според популарното толкување вели - замав на крило на пеперутка на една страна на светот може да предизвика ураган на спротивниот крај.

Антологискиот филм на Хичкок, „Птици“ е снимен врз основа на краток расказ на Дафне ди Морије од 1952. Во него промена во однесувањето на птиците се поврзува со влијанието на технолошкиот развој по Втората светска војна.

Влегуваме во градски автобус. Се слуша бипкање на билетите. Некој се шмугнува без карта. Баба со стапче се гега, позади неа палави средношколци со ранци прават фаци, демек „аман више“. Откако раздвиженоста спласнува и секој си го зазема место, атмосферата одеднаш се стишува. Сите гледаат отсутно во некоја точка, хипнотизирани. Само звук на моторот.

Сме сретнале разни раскази, ама ваков не бевме биле прочитале, во кој авторот го раскажува сопственото раѓање, точно како да бил присутен на настанот! Го објавуваме на роденденот на главниот лик, а во спомен на дедо Сотир, со коскестиот нос и убавото име.

Ќутиш за да не ја нарушиш динамиката на муабетот. Можеби ова е последната седенка на земјата, со сето шаренило најчовечки табиети, желби и стравови, и баш тебе ти се паднало да ја организираш.

Вчера (2.2) во домашни услови се случи колективно гледање на „Граундхог деј“, филмот кој имено се случува токму на втори февруари. На еден од петмината кои (колку и да звучи необично) дотогаш го немаа гледано, во моментот кога во него се цитира Чехов, му текна на расказ на овој автор, кој во некои клучни елементи асоцира на филмот.

„Љубител на мачки“ е дебитантски краток расказ на Кристен Рупениан, објавен во Њујоркер од 11 декември. Тој предизвика бурни реакции поврзани со модерните врски и дефинирањето на „согласноста“. Но покажа и дека луѓето (веќе) тешко прават разлика помеѓу документарното и фиктивното.

Веќе еден месец го чувам станот на Мила. Мал е, комотен како за еден човек, нов и со поглед кон Водно.

Во 1950 Курт Вонегат напишал краток расказ кој никогаш не бил објавен. Повеќе од 60 години подоцна, уредници на нова збирка од негови дела го откриваат копајќи по стари документи. Неговиот наслов - „Кралот на трутовите“.

Дел од новиот роман на Димитар Башевски, „Круг“, функционира и како засебен расказ. Базиран е врз вистинска случка, за писател-страсен атеист, кој на тежок празник решава малку „да чепне“ низ двор, да замавне со мотичето, да копне со гриблото.  Ама Бог, постоел или не, секогаш те наоѓа кога ќе згрешиш.

На денешен ден, 07.06, во 1970, починал Едвард Морган Форстер, британски автор на романи по кои се снимени славни филмови. Но еден негов помалку познат расказ зборува за феномен за за кого во негово време немало ни име. Денес го викаме - интернет.

Има луѓе во овој напорен и сè помалку хуман град, кои се обидуваат барем од своето „внатре" да направат естетски автономна територија. Лежерен, дискретен и посветен на своите љубови, Влатко е еден од нив. Денес промовира и книга, чиј жанр е веројатно најдобро опишан со насловот.

Дали би се согласиле да живеете во совршена среќа, знаејќи дека таа зависи од страдањето на едно дете? Овој антологиски расказ на Ле Гвин вели - има луѓе кои го прават тоа без грижа на совест. Има такви кои се јадат од внатре, но сепак не преземаат ништо. Трети го бираат патот по кој поретко се оди. 

Кога го добиваше Оскарот за најдобар филм, режисерот Инариту му оддаде почит на Карвер, чиј расказ е дел од сценариото. Но дали начинот на којшто е употребено ова дело навистина го слави, или го дискредитира славниот автор?

Том Хенкс глуми, режира, продуцира, но сега и официјално се вклучува во еснафот на прозни пишувачи - негов расказ е објавен во најновиот број на престижно списание, каде би сакале да се најдат голем број негови филмско-книжевни колеги.

Утро е, среде лето, а паднал снег, тежок и мокар. Плачат вџашените градини. Го бележам тоа и молчам, свикнав на секакви чуда.

Распространет на седум ридови долж широка река, некогашна престолнина на империја, Лисабон е дом и на еден српски преведувач и автор. Запознајте го Дејан Тиаго Станковиќ. И неговата баба Политима.

Ако си млад писател кој допрва има намера да се пробива во книжевниот свет, да објават твој расказ во престижно списание е рамно на добивка на лото. Обратно, да бидеш одбиен може да те пресече за цел живот. Тоа за малку можело да му се случи на Хемингвеј. Ама страчка, има врачка.

Официјалниот ден на лагата, шегата, подбивот и ставањето маски, кој оваа година случајно се поклопува со изборите, во литературата прв пат се спомнува во „Кентерберијските приказни" на Чосер од 14. век. Но кога е во прашање лажењето, на еден книжевен лик му нема конкуренција. Да, на Минхаузен.

Бротиган сме го испочитувале и претходно - растроениот а толку лиричен американски писател, кој заслужува да биде познат исто колку Керуак или Буковски, а не е. Краток расказ за неговата љубена, од која е воодушевен исто колку и селанецот кога прв пат му вовеле струја. 

Расказ од перото на американскиот хуморист Џек Ханди, за нашиот Аце, објавен во Њујоркер. Што се случува кога ќе освоиш сè, и веќе нема што да правиш? Си траеш и чекаш, дур на светот не му стане потребно уште едно добро освојување.