Кога доаѓам ги полевам цвеќињата, со тежок кристален бокал кој сигурно не е предвиден за таква намена. Задишана (најчесто сум со точак), ги отворам ширум прозорците и седнувам среде соба, колку да одморам. Пред мене има големо пано со спомени на Мила од нејзините чести и далечни патувања. И сега прво рече дека оди на кратко, на запад, а потоа се јави од некаде далеку на исток, велејќи дека не знае кога се враќа. Кога е дома и таа сигурно седи на ова исто место, и гледа кон соседната тераса, на која во моментов тендата трепери на ветрот. Ако само малку се поднаведне кога ќе излезе на својата, може со поглед да го следи широкиот булевар по кој, кога семафорите се отворени, бргу се стигнува до центар.
И јас сега го гледам сето ова, точно од истата перспектива. Но јас не сум Мила. Таа има триесет, и дрвена кутија со слонови, во која има некаква чудна прашина. Во кујнскиот ормар чува таан и рузмарин, и две прекрасни шољи за чај. Нејзините фиоки се грижливо подредени, а во нив има повеќе постелнина отколку што е потребно за некој што живее сам. Мила сигурно има многу пријатели и луѓе кои доаѓаат кај неа да преспијат. Има кошничка полна игли и конци, теглички со ситни камчиња и монистра, но низ целиот стан нема ниту едно единствено пенкало. Наоѓам едно свое во ташна и го бележам сево ова, да не го заборавам, на заостаната сметка за струја, која не е ни на нејзино име. На пенкалото пишува – „За живот во Македонија“, но не кажува точно за каков.
Случајно, највисоко на купот стои моја книга – напишана од мене, која сега ѝ припаѓа на Мила. Кога јас би била таа, таму би стоела некоја моја, напишана од некој друг. Не би можела да го возам нејзиниот велосипед, потпрен во ходникот, затоа што е онаков брзинец со свиткани рачки, кој бара позачуван р’бет и спретност во управувањето. Би одбрала и поинаков, поголем кауч, затоа што на овој едвај има место да се стиснат двајца, а нема шанси да се испружиш раат. Мила изгледа чува некое животно, најверојатно куче со златесто влакно, а јас повеќе сакам мачка. Крај креветот стојат старски наочари, можеби од баба ѝ, кои малку ме плашат. Ме плаши и помислата дека кога јас би била Мила – макар и само дур седам среде нејзината дневна за да здивнам – би требало да се навикнам да имам светла коса и сини очи, да носам пастелни бои и ниски чевли помал број. Дома, освен пенкала, не би имала ни фен, ниту пегла. Всушност не би имала некоја посебна „дома“, затоа што не би се прибирала ако баш не морам. Пред себе би имала „вишок“ од десетина години разлика помеѓу мојата и нејзината возраст, и таквото изобилие од време и слобода би ме затекнало неспремна.
„Блазе си ти“, ѝ велам на Мила кога ми пушта слики на Фејсбук од некоја плажа, вински подрум или овоштарник кој тежи од јаболка. Таа одговара со „))))))))“. Дали додека седи тука некогаш е осамена? Ме полазуваат трпки кога ќе помислам дека да сум Мила тоа би значело да ги немам работите кои сега ме прават она што сум. Како чергиче повлечено од под нозе, како будење во туѓа кожа, непознат лик во огледало. Ама јанѕата ми е без основа. Не е до тоа дали сакаш да бидеш некој друг. Едноставно не можеш. Оној кој посакува е. Другиот е некој кој не е тој.
Погледнувам долж булеварот, на кој во меѓувреме се запалиле уличните светилки. По навика го проверувам бојлерот и ги затворам прозорците. Бокалот го оставам полуполн, за следниот пат. Додека Мила не дојде од далеку и не седнеме заедно на канабето - она што е прешироко за една, а претесно за двете.
Илина Ј.
(на 8-годишнината од Букбокс)
