Ново истражување објавено во Nature Neuroscience открива дека кај глувците постои мозочна реакција што им овозможува да ја стават безбедноста пред основните потреби како глад или социјален контакт. Научниците утврдиле дека врската помеѓу латералниот хипоталамус и дел од мозочното стебло го иницира движењето кон засолниште во заканувачки ситуации, дури и кога глувците се гладни или бараат друштво.
Животните, вклучувајќи ги и луѓето, постојано мора да балансираат меѓу конкурентни потреби: храна, дружење, сигурност. Мозокот постојано ги проценува надворешните сигнали и одлучува што е најитно. Но досега не беше јасно кои длабоки мозочни механизми се одговорни за ова давање приоритет.
Со користење на генетски модифицирани глувци и техника наречена оптогенетика (контрола на невронска активност со светлина), научниците активирале одредени неврони од латералниот хипоталамус што се поврзуваат со мозочното стебло. Резултатот бил брзо започнување на движење – но во заканувачки ситуации, движењето било насочено кон засолниште, а не кон храна или дружење.
На пример, кога глувците биле изложени на звук или на струење воздух (како блага закана), дури и ако биле гладни или заинтересирани за друг глушец, тие го напуштале сето тоа и се повлекувале во засолниште. Овој одговор не се појавувал при стимулација на други делови од мозокот или со неконтролирани стимулации.
Не се работи за обично „движење“ – глувците не стануваат едноставно поактивни, туку нивното однесување станува целисходно: повлекување кон сигурност. Мерењата на невронската активност покажале дека мозочното коло се активира непосредно пред движењето кон засолниште, што значи дека веројатно токму таа активност ја иницира одлуката.
Она што го прави овој феномен уште поинтересен е што глушецот реагира и на научени сигнали – на пример, ако претходно бил изложен на звук придружен со непријатно доживување, само звукот подоцна можел да ја активира оваа патека, дури и без реална опасност. Тоа значи дека колото може да биде поврзано со научено избегнување и потенцијално со анксиозност.
Иако истражувањето е направено врз глувци, откритието е релевантно и за луѓето, бидејќи двата вклучени делови од мозокот (латералниот хипоталамус и педункулопонтиналното јадро) постојат кај сите 'рбетници. Можно е дека слични механизми играат улога и кај луѓето при донесување одлуки каде да се стави фокусот – на безбедност или на други потреби.
Сепак, истражувачите напоменуваат дека глувците се животни-жртви со високо развиени одбранбени рефлекси, па не е сигурно дали истата приоритизација постои и кај животни што не се толку ранливи. Но бидејќи колото реагира и на научени надворешни сигнали, можно е истиот механизам да учествува и во појава на анксиозност кај луѓето.
