За да повторно се родиш, еднаш во животот мора да умреш. 

Пред една недела, ми кажува братучетка ми...

Бев до кај Миа и се наведнав над машината што дишеше за неа... Тивко и шепнав

- Миа, ако сакаш сине да си одиш кај сестра ти, оди си, но ако решиш да останеш, издржи да се бориме заедно. Од затвореното окце на Миа се сли една солзичка, ми раскажуваше Елена...

Солза како збогум од овие светови...

Срцето на Миа велат докторите имало дупка. Дупка низ која се гледаат некои други светови. Светови полни болка и неизвесност дали ќе издржи тоа тело да го операрираат оние кои се нафатиле да остават во живот две очиња и коски тешки цели три килограми. 

По читањето на оваа приказна, само воздивни и кажи си на себе: Фала ти Боже што се будам во мир. Понекогаш и само тоа е доволно. 

Кој нема да полуди овде, тој не е нормален.

31 декември 2016. Македонска реалност. Празни плоштади. Парастас за 2016. Аце качен на коњ ќе слави Нова година сам како утка. Грујо е тажен. Заев трие раце. А јас, ти и тој, пак не разбравме дека немаме сè што ни е потребно иако ринтаме како коњи. Пак не сфативме дека немаме здрав разум а ниту два животи, за да ги пуштиме да нè водат во непознато оние кои ги гласавме, небаре сме пуштени во трка во барање на Покемони, а не живот достоен.

Предизборно, морав да се пролигавам на тема социјализам и Југославија и да прашам, што ви е бе форава што им ги носите на децава ранците до влез во училница?

Болест тешка му ја одземала раката. Му ја одземала и ногата. А јас се одземав барајќи спас за дете кое не го познавам во обид да му најдам работа. Сега и овде, срам ми е да прашам после толку споделувања по мреживе, дали можеби Марио ја зема првата плата чесно заработена. 

Има такви жени што се предодредени за себежртвување. Жени што мислат дека цел живот некому и нешто должат. Жени што се родени за ништо друго освен да бидат мајки. Мајки и само мајки.

Ќе ти ебу више пишување башче по Офф нет. Ја седну да пишују, оно, поплаве. Ја па седну да пишују, оно, земјотрес. Што е следеќе?

Не се споија во саботата небото и земјата. Не се отвори небото над Скопска Црна Гора.

Се спои расипништвото со реалноста. Гласот на граѓанинот со Коце. Со Тони. Со Ајвази. Сите тие се споија пред телевизија, а ние се споивме со полудената природа која реши да се пресмета со нас за целата наша сервилност.

Овакој да се секирасмо да не ни се распадне Југославија како што се секирасмо за Брегзит, с'га куде да ни е крај...

Ѓорѓе... Овака бе брат 22 на 56 селективно, да те прашам...

Си ја чул ли онаа: Да је Исус Херцеговац био, тко би њега разапети смио?

Денес е понеделник. Туп и облачен. Намуртен и сив. Денес е сè, и секој е сешто, и секој е ништо, а животот отиде, пичка ли му матер лажовска. 

Да не даде Бог, еден ден да треба со жив мртовец да зборувате. Во очите да не даде Бог смртта едвај заобиколена да ја видите. Севишниот да ве чува од приказни како некој близок се чека на јаже да го гледа публика. Да не даде Бог предвреме да умирате без пенкало од кое тече животен сируп инсулин наречен. Уште помалку да помислувате како да спасите некој кој чека во смрт да биде вратен порано или подоцна. 

Денес кај нас пак пукнаа димни бомби и солзавец доле на Гевгелија. Жив жал, и за дечињата што се наголтаа отрови, жив жал и за полицајците распоредени, а најповеќе за оние кои веќе недела дена се чуваат во кампови и на отворено како жигосани. Тие не се никои други туку оние кои делат иста судбина како малата нобеловка. 

Многу сакав еден ден да отидам на Лезбос, остров кој се прослави по секојдневните пристигнувања на бегалците по морски пат. Предводена од моето искуство со бегалците дома,  без грам страв каде и зошто одам, се спакував и со еден ранец, сама тргнав по патот на волонтерството.

Таму, за инает на сите политички обоени Грци си кажував дека сум од Macedonia, гордо си ја претставив својата земја и на сите им кажав дека ние барем во едно сме подобри, а тоа се вика подобра храна за бегалците. Вадејќи се дека тие имаат повеќе луѓе, од мене дознаа дека во МК за разлика од Лезбос и другите острови, мора да влезат само на Гевгелија, и затоа нека не се вадат сите оние кои не по своја вина, знаат многу малку за нашите маки. А знаат малку, токму заради нашата недоволно развиена македонска свест.

Ме исповреѓаа зошто сум волонтерка со бегалциве, ме исплукаа што таму поминав Нова година, а заборавија дека не е срамота да помагаш во услови кога во мирнодопска Македонија и самиот стануваш бегалец и емигрант некаде далеку од дома, затскривајќи се зад бугарски пасош, дебело платен да се пишеш "Ас сам Блгарин".

Чек барем овде у увод на статију, да си напишу нешто на кумановски, пошто ме мерак. Од радост такој к'д пишују на кумановски, низ ногавице ми тече, пошто у мои текстови нема ништо сечено и лепено, још мање монтирано. Све што е било и ќе биде напишано е искрено и само искрено. Јес да е и комуњарски, ама па, и такво нешто мора да има.  Живео Друг Тито и комунистичка партија. 

Не веруеш дека од развод може да имаш ќар? Не?

Можеш, и те како можеш, само треба редовно да ги пратиш субвенције на Грују. 

Оваа сочинение не е за споделување. Не е ни за читање, и вреди колку и молбата сите да сме бесмртни.

Сакам да ти раскажу за едну свадбу, и да се наврату на стару и добру "Збору ти сестро - сети се снао"

Мене Тито и учителката ме научија да бидам хумана и да го сакам светот и луѓето. А тебе?

Све сам ви сасжвакала за Прибета, ваше е само да прогл'тате.