Сви овија потреси ме потсетисва на едно предвечерје у Куманово, 1980 годину.
Ми живимо у полицајски зграде. Класика.
Мама, тато и две деца, три године разлика меѓу нас. Тато е секретар на Комитет, мајка професорка ама ми како и свака средња класа фамилија, живимо у општествен стан у зграду на три спрата.
Зграда налик руски зграде по Скопје.
Слубе су направени од перен камен, улаз мирише на подруми, пред врата има исечени износени кожни кондуре, негде дремев Чикови гумени папуче ставени на готовс, а унутра, двособни станови у кој има обавезна комбинована, шпајз, шоља сас црн капак, казанче сас врчку повисоко и од споменик на Ацета, а туј е и висока мала када сас Косили и шампон од брезу, црна фурнирана витрина, слика од Титу и нафташ.
Не се сеќам дали Тито беше умрен или не, и од ед'н пут у тој мирно предвечерје, у кујну почна да се љуља лустер.
Земјотрес...
Мама зима мене и брата за руку, некое ќебе сеќам се како на татлије награнсмо онакој облечени у пижаме, и почнасмо да рипамо надоле, да бега мама сас нас док не е удрило појако.
Рипамо онија високи слубе сас брата, на нас деца ни интересно, и док дремемо доле како божјаци, еве ти га тато искача на терасу и вика:
Абе, луди ли сте? Улазајте унутра, не се замлатујте.
Он вика, мама не ни дава да мрднемо, идев драме, а надвор веќ почнуе да студи. У цело тој чекање, видесмо - невидесмо, свисмо опашке после некое време и бегај горе.
11 септември 2016, време на трул македонски капитализам
Поново земјотрес...
Ја како доселена кумановка у Скопје, поново рипам по слубе, и у цело трчање да спасу живу главу, секирам се комшие дали ќе искочив од станови, па ем рипам, ем се деру колко ме држи глас да бегамо, жал ме за сви, а највише за себе што си остави красно Куманово за да дојду и да биду скопјанка, па макар цркла.
Симињам се доле, и у целу борбу да дојду до ваздух, почињам да си мислу:
Вреди ли бе човек овакој панично да реагира, или треба како моега татка да си свирка цел живот и да гледа да си живи мирно и поштено, пошто и такој и овакој од писанку не се бега па ако сакаш пресели се на Марс, или вреди док е глава на рамења, да гледаш да се испокараш сас све живо и диво, да створиш повише непријатељи од пријатељи, да се грабаш за туѓи паре, туѓи жене и богатства, уз немање грам совест дека позади себе остављаш лошо за да после те снема у тили час?
Што е уствари боље, размишљам си овакој пребегана у Куманово после онија скопски драме док га слушам тату куде карши мене ми држи тираде на д'лго и на широко како се е порано организирала акција позната како СВОЗ, т.е државна акција за спремање на нацију да реагира у вонредни состојбе, па какви и да су... Држава СФРЈ е знала како да се спрема за небитницу. Факат.
А с'га?
СВОЗ?
Сите во одбрана и заштита, ама на што?
Да не се деси да не здрмав пет степена, немаше да знаемо дека уопште постои приручник, земјотресни институти и пичке материне.
И после, па ги на некои самоуправан социјализам беше лош.
Еве ни с'га плурализам.
Немамо СВОЗ, немамо општествени дејности за спас од природно зло, па затој д'нска живи да се потепамо по слубе бегајќи од земјотрес, незнаејќи дека б'ш тија слубе ќе ти пресудив бетер од СЈО.
Сандра
