И шо ако Стевче Јакимовски пеел, макар и „Не може нам Нико ништа, јачи смо од судбине?" Што мислите бе, Робокап дека е човекот? Не дај боже Бетмен? Па дури и јас после апсолутната победа на изборите во пештерска атмосфера си запеав една стара маџарска „Message in a Bottle", се расчардашив до јаја паша и си се развеселив, најнормално - разгаќен, скокајќи на троседот и планирајќи ги првите фејсбук улици кои ќе ги асфалтирам. Замисли колку му олеснало на Стевче после меѓупартиската голгота низ која помина. Ќе пее? Е не, министер ќе изиграва.

Како роден 18-то мартовец, редовно славам роденден заедно со Св. Патрик и неговите весели, распеани, раззеленати чеда. Не дека сум католик, туку Св. Патрик се слави на 17-ти, а јас сакам да си го дочекувам роденденот, да го пречекам јубилејот, да го фатам неспремен и нерасонет, да му се изнапцујам што запнал баш секоја година да доаѓа и да ме потсетува дека самиот си барав да пораснам кога бев копиљ.

Oкеј, бидеќи на полноќ официјално започна изборната кампања, со што досега неформалното неофицијално подјебавање се легализираше како во Амстердам само со помалку давачки, најофицијално ја најавувам најнеофицијалната контра кампања, пара-политички активизам (значи, за пара, повеќезначно), наменет за инстант релаксирање на центрите во мозокот задолжени за политичка хистерија и активација на креативната енергија која спасува живот: „Бетмен 2013 за градоначалник на све живо и диво, севселенски император на цел универзум особено Охрид и Скопје". Зш? Зш така требит! (+1 поен за глуп хумор, jeс).

Здраво. Денес е 22 февруари 2013-та. Вест на денот: ја изгубивме војната во 2001-ва. Абе, да не ти се вервит!

Она што нема да го чуете на стадионот е „мртов шпанец, добар шпанец". Како што ни на стадионот на Реал Мадрид нема да се скандира „И тој е Каталонец, и тој е педер, але але але алеее". Тука никој не се раскомадува на 3 дела урлајќи „да разберат клетите шпанчиња дека каталонско име нема да загине". Да, ќе извадат транспарент дека „Каталонија не е Шпанија" во бастионот на каталонската гордост. Но никогаш нема да кажат погрден збор за „туѓото јагне" кое игра за славата на нивниот најсакан клуб.

Разликата меѓу „моето" и „твоето" време е што моето не престанува да трае, а ти се дистанцираш од ова кое е твое колку што е и мое, затоа што има нешто што те прави да се осеќаш отуѓен и некалибриран за новите случувања со кои се соочуваш.

Види, не знам што баш очекуваш од ова. Не знам каква мудрост сакаш да најдеш тука, каков вдахновувачки редослед на зборови сакаш да сретнеш, какви правила за среќа очекуваш да ти презентирам. „Не јади мрсно и брзо, трчај, вежбај, учи и бучи. Купи си телевизор и голем систем. Опијани се како Кит Мун и фрли го низ тераса“. Немам појма. Не се ни секирам премногу за тоа. Знам само дека човек треба да го прави она што го прави среќен и ништо повеќе. Ако нешто не те усреќува, немој да го правиш - и толку. А јас во моментов сакам малку да одморам, да одам на места кај што одамна не сум бил присутен иако сум ги посетил, да ги искористам сетилата до максимум, интуитивната моќ до бескрај. И да не ти се верува, ама баш ништо не ми фали во моментов...

Океј, помина ракометот (длабока воздишка) и откако некаде на почетокот на второто полувреме со Германците стана јасно дека овој пат нема да го освоиме светот  (бајкалски длабока воздишка и залутан поглед) абе душата ко на задна вуча низ снег да ми се влечкаше од мака, ама се посветив на разработка на планот како да си ја материјализираме Aлександровата оставштина од типот „нека ви се нозе стресат, дојдовме по нашето" на наредниот Мундијал, во било кој спорт. Но пред тоа да се договориме нешто...

Какви неодговорни жители на Македонија сме, тоа е чудо. Во државава после празничната пауза продолжи револуцијата, а сите уште спијат на уши. Жив човек нема. Ту и тамо по некоја читателка да пише дека би сакала мој запис во нејзината колекција на љубовни писма, и толку. Па, во недостиг на писма на читатели кои можам да ги објавам, си измислив две. Знам дека нема да ви се допаднат, ама должност си е должност...

Технички и практично гледано, четвртиот и петтиот ден од годината се оние драгоцени 40+ часа кога дури и прав празничен индијанец наоѓа време да здивне. И фала курцу за оваа несекојдневна прилика. Здраво, јас сум Боби, имам 26 години и на паузата меѓу огненото крштевање на 13-тата година од третиот милениум и останатите 300-5-60 (триста-пет-шеесет) денови ќе ви кажам зошто не враќам на смс-и, имам 5 кила плус и дали и во 2013-та ја сакам Катарина Ивановска...

Во предвечерието на последниот викенд од оваа година, славеничката еуфорија е во клиничка смрт. Опиена од моќните коктели како молотоф, блади демокраси, тиранинсу, кумова празна слама, си ја држи главата со една рака, додека со другата го мота спротивно од стрелките на часовникот шумечкиот аспирин за побрзо да се растворит во чашката со кисела вода и неколку капки лимон. Не и се мрдат нигде. Депресивна е. Јебига, можеме и без неа.

Во 12:11 сатот на 21 декември 2012 официјално заврши календарот на Маите. Крајот на светот? Пиши: пропало. Мојт комотно да си се вратиме на тековните обврски во предновогодишниот период: пазарење зајре за руска, дркање на собраниски канал, мрзење на дедо мраз, мрзнење на цигаре пред кафана и сите други спортови ко увертира на четирите новогодишни скокалници и паѓалници во алкохолен турбо транс. Или пак, мојт и да искористиме гужва и да им кажиме на Mаите: „За К да ми се фатите и да си го зејте за вас. Немат крај. Ерго, време е за Рај на светот".

На Бог му требале 7 дена за да го создаде светот. Сега имаме исто толку време за да го уништиме и да ги предухитриме Маите. Нека видат како треба, тие неуки централноамерикански индијанци, кои го утнале н­­ајважното пророштво: да ги земат со резерва добрите намери на Ернан Кортез.

Хемфри Богарт имал една сериозно добра идеја која заслужвит Нобелова награда за мир и љубов, ако комитетот за Нобел имаше време за разгледвење на реално добри идеи, наместо да корегират криви политички и сараевски дрини: „Светот е три пијачки во минус. Тоа треба да се промени". Опа! Според Боги, ако сите 7 милијарди луѓе на планетава здрвет по 3 ракии во рок од саат време, ќе се десит епохална промена во нула време. Барем на кратко немат да имат потреба ниту од Обединети нации, ниту од Влади, Парламенти, куќни совети, штрајкови, протести, избори за Мис, маршови за мир, растителни кашкавали, Русинки во Битола, мусли, кампањи ко „Отвори го срцето без да ја галиш јетрата", „Сонцето е исто за сите освен за оние со колектори на кров", „Ако има вода на Марс, братски ќе ја флашираме " и слични досетки измислени од мозокот - роб на инхибициите. Кој пробал, знајт за шо зборвам. Кој не, ајт по мене. Време е да се олабавиме малку.

Претходниве 7 дена пропуштив неколку многу важни настани од исклучително значење за понатамошниот тек на историјата на светот по теориите на хаос, пеперутки и мајански релативитет (кога Маја ќе ми каже дека е океј, тогаш не е океј). За реконструкција на дел од нив ќе ми треба твојата помош. Биди човек и избави ме од прегратките на Лукавиот (да му рогови мочам од ќерамиди) кој ми го исклучува телевизорот во епохални моменти!

Во секојдневните конфликтни ситуации секогаш имаш барем две опции. Dа бидеш зен-будистички езотерик кој ќе заоооомка пар пати, ќе го смири гневот и од него ќе направи пеперутка на меѓусебното разбирање и почит која ќе прелета до душата на соперникот и на неа ќе засади цвеќе на братството и почитта кое ќе ги шири опојните мириси на човекољубието. Или да oтераш се у три лепе пичке материне. Што ќе направиш?

Мајка Тереза точно на време замина од Скопје. Толку хумана жена јас стварно не сум видел. Знаеше дека доаѓаме и одлучи да се повлечит стратешки, тамам да ни остајт простор нас, да си ја напишиме нашата историја на градот кој денес славит формално-правно ослободување од типот „смрт фашизму, слобода народу“. 7 дена после Радовиш, 6 дена после Охрид. Скоро 3 месеци после Берово! (како бе некој воопшто го окупирал Берово?!). Ама, Скопје и покрај доцниот пубертет го обожавам по многу основи, иако му го зеде приматот на мој Охрид како град кој статистички гледано ги имат најлошите домаќини во Македонија. Прифаќам со ќеиф и јас да сум еден од нив. Скопје е слободно, вајстина е слободно!

Седми ноември е ден во кој Германија втор пат во историјата ќе доживејт пораз од Охриѓани. Првиот пат четриеспетта, втор пат денеска, з'ш така мораше да бидит. За победата на либертаријанскиот свет да си е поголема и потешка на денов се погрижи и оној прекрасен осмина - Ирец Барак Обама кој си обезбеди уште четири години во обид да го оправдат Нобелот за Мир од пред некоја година. Нормално е на олку настани чоек да испаничит, дури и да се избезумит од возбуда.

Пред две години Дунав дојде во Охрид. И, логично беше: толкава наезда на туристи од Србија се деси од 2005-та навака шо прашање на време беше кога Аца Лукас како јавач на апокалипсата во пауза од два свои концерти ќе ја донесит и сината убавица на едно капење долу кај нас. Стружани пак се уплашија дека Дунав ќе им го поплави Црниот Дрим и го затворија истекот на Охридско езеро. За малку ќе се поплавевме. За малку. Среќа шо имавме план за справување со кризи. Њујорк, издржи, на тебе е ред.

И, како јас да правам деца радувајќи се на победата на Барса во 90-ти минут кога не можам да ја гледам утакмицата како живо биќе на ниеден сенародски тв канал? Зарем еуфоричниот расплод е привилегија на мала група среќници со пеј пер вју? Камо трето дете со вакви телевизии?

Откако Тино Кајшаров сериозно се нафати да ги избрка сите духови од Македонија и пошироко во целиот Западен Балкан, спијам помирно. И подолго. Почнав да се успивам за на работа, мамаму. А не е Тино реално крив, ниту пак кутрите духови на кои им се окомил. Едноставно таков му е стилот.

Минатава недела ја одбележаа неколку крупни настани. За ниту еден од другите освен тоа што улетав во офнетовските зеленила не ме боли уво и неам намера да ги третирам така што Горан Михајловски би помислил дека му трчам по лебот и во секси ќошето на „Вест" би наредил да ја стават мојата омилена сексуална поза: шеесништо.

Здраво, да не се преставувам ептен на широко, се залагам за све за шо се залагет кандидатките за Мис на Светот. И се залагам посебно за нив, како и Македонија да е цела. Многу сум убав, особено ко ќе спијам, во кафана. Во хороскоп сум шопска, а омилен број ми е нејзиниот. Дисклејмер: ќе ви пишам на охридски и нео-скопско фраерски илити какоќемидојт-ски. За то и за све друго особено за единствениот оскар за саканиот ми Пачино во 93-та големо благофаление на офф.нет. Нек се угоде.