На 28 ноември се заокружија 28 години од Дејтонскот договор што ја прекина војната во Босна, војна за која Кит Клеренберг пишува дека „во секоја фаза беше охрабрувана, финансирана, вооружувана и пролонгирана од САД.“
Тој договор ѝ наметна на Босна комплициран и неефикасен политички систем и незграпен устав чии делови во многу наврати досега беа оспорени во Европскиот суд за човекови оправа.
Сето тоа време Босна го има она за што Заев робовски мечтаеше - камшикар, во лицето на Високиот претставник за Босна (моментално Кристијан Шмит), кој може да да поништува претседателски вета, да блокира или наметнува легислатива, да решава кој може а кој не да се кандидира за политичка функција, да отстранува функционери... И пак ќорак.
„Во многу нешта, Босна денес личи на традиционална колонија на глобалниот југ,“ пишува Клеренберг.
Државата живее од странски инфузии, а „меката контрола“ се одвива преку граѓанските организации: ги има неверојатни 25.600, од кои 7.500 се регистрирани а во Република Српска.
Кога своевремено ЕУ обелодени планови за основање про-демократска фондација со седиште во Сараево, гласно се побуни фондацијата Сорос; да не се дуплирала работата.
Толку многу странски кеш што се влева во босанските невладини организации неизбежно ја поттикнуваат и корупцијата. Проневери, погрешно распределени пари, вработување пријатели и роднини на државни службеници....
Шефот на финансиската полиција на Сараево рече дека ниту една невладина во земјата не ги троши парите на транспарентен начин.
Поплавувањето на Босна со странски господари, организации и структури доведе до класична зависност карактеристична за колониите при што локалните жители „забораваат како да владеат со себе“. За Клеренберг нема сомнеж дека неспособноста на Босна е намерна и дизајнирана.
„Босна е жив доказ дека изобилството на невладини организации, особено оние кои се финансирани од странство, не само што е слаб индикатор за постоење демократија, туку тоа активно ја попречува демократизацијата и развојот. Во не мал дел, тоа е затоа што невладините организации создаваат бирократија меѓу граѓаните и нивната влада и уште поважно, ја атрофираат способноста на луѓето да се управуваат сами“, пишува тој.
