„Сè што си мислел да кажеш или да направиш сега постои во минато време: без оглед дали било кажано или не, дали било комплетирано или никогаш не ни почнало. Месецот функционира, признавам, како одличен изговор. Се тешам себеси и другите во врска со моите грешки и неуспеси, со ветувања за она што ќе се случи во септември“.

На шалтерот на компанијата две нервозни службенички се обидуваат да вопостават ред и да ни организираат сместување, далеку од аеродромот и од градот. Веќе е полноќ. Некои решаваат да не одат во хотел затоа што не знаат кога и како би се вратиле. Гласно се нафрлаат опции. Летови за Белград, Софија, Приштина. До Виена, па преку Загреб. Дваесет часа со автобус? Когнитивниот апарат ми е прегорен и полека ми станува сеедно и за географија и за воздушен сообраќај.

Порота од Портланд, Орегон, ја осуди авторка на самоиздадени љубовни романи, која претходно има напишано онлајн есеј под наслов „Како да си го убиеш мажот“, затоа што го усмртила својот маж со пиштол. Тој текст поротата не смеела да го земе предвид при донесувањето на одлуката затоа што тој бил стар неколку години, но неговата деталност не можела да остане незабележана.

Kaко што тргнало, не ни гинат нови рестрикции и карантини. Затоа, не губете време на плажа со читање. Уживајте во песокот под прстите, во плимата и осеката, и сите сетилни дразби на тоа да се биде надвор. Удобната столица крај прозорецот нема да избега цела есен и зима.

Посетата на земјава на принцот и принцезата од Хунза кои на скопскиот аеродром беа пречекани со највисоки државни почести, во сенката на сè што се случи последниве 11 години од тогаш, изгледа како откачен перформанс. Митските настроенија на претходната власт се наводно сузбиени, а идејата за Голема Македонија е заменета со онаа за мала Северна. Но таквиот прогресивен процес не оди така лесно кај соседите.

Една Канаѓанка, откако не успеала да ја продаде куќата за планираната сума, одлучила дека ќе ја даде на оној кој ќе напише најдобар состав на тема: „Зошто селењето во куќа од соништата крај езеро би ми го сменило животот?“. Што чекате?

Во серија текстови на Нина МекЛафлин во Париз Ривју, под наслов Новемберанс, таа опишува феномени карактеристичен само за овој месец. Тема на еден од нив, од кого пренесуваме дел, е специфичната светлина во овој месец.

Да го искористиме моментот дур уште „се јава на бранот на еуфоријата“ во врска со СВП, за да проговориме за важните работи. На пример за тоа кој е овогодинешниот добитник, за кого никој не се сети да крене џева. А човекот самиот си кажува дека не само што не е некој генијален поет, туку дека има и побитни работи од поезија. На пример - полнење стапици за глувци со путер од кикирики.

Во посетата која ќе се памети по антологиската фотографија на нелагодност, Трамп и Папата по протокол разменија и неколку подароци, без разлика колку никој од нив него сакаше тоа.

Не посадив хектар тутун, дури ни парцела пченка. Мојот „плантажер“ е само метро и пол на метро. Па сепак, доволно за да претставува еден мал свет, со големи амбиции.

Кога Уелбек како млад живеел во соба со само еден душек во неа, на ѕидот имал постер од Иги. Овој пак во суровиот но хуман песимизам (да, има и такво нешто) на Уелбек ги препознава и сопствените битки. Двајцата сега се протагонисти на нов филм, кој би требало да ги охрабри сите оние млади уметници кои имаат проблем со себе и со светот.

Не, не зборуваме за онаа состојба на незнаење која штити од повредување, или која е благослов за оние „бедните по дух“. Роберт Линд, ирски поет и есеист го фали незнаењето заради постојаното задоволство кое тоа го нуди - она од откривањето.

Пред неколку дена конзервативецот Џорџ Озборн најави дека во британскиот буџет за 2016 ќе биде воведен „данок на шеќер" што ќе треба да го плаќа индустријата на безалкохолни пијалоци. Тоа, накратко, значи дека ваквите сокови ќе поскапат. Но кој ќе биде најпогоден од оваа мерка? Удри по сиромашните, кои се истовремено и најдебелите.

Не заминав за Нов Зеланд. Не се преселив ниту во некое зафрлено село. Моето петнаесето, јубилејно (и кој знае, можеби последно) селење се случуваше на растојание од неколку стотина метри. Па сепак, некои лекции се научени, и можеби некому ќе му послужат.

Искрено, за Слободан Јовановиќ немавме чуено. Роден 1869, тој бил правник, историчар, писател и политичар на некогашното Кралство Југославија. Преземаме негов текст, од книгата „Прилог за проучување на српскиот национален карактер“, за еден специфичен вид интелект, кој одлично му легнува и на Македонецот.

Урнебесен, нов текст на Вуди Ален од Њујорк Тајмс, за стапиците но и добрите страни на хипохондријата. Фино е да разликуваш шљифка од меланом, но и подобро е да внимаваш со антибиотиците, отколку тие да ти ги убијат сексуалните дразби во полн лифт.

Ако уметникот се грижи дали ќе биде слободен и утре, тогаш нема да биде слободен ни денес. Ако се плаши од последиците на својот избор на тема, или на начинот на кој ќе ја третира, тогаш неговиот избор нема да биде одреден од неговиот талент, туку од стравот. Ако не сме сигурни во нашата слобода, тогаш не сме слободни.

Милош Васиќ за ноќната мора на повеќето мажи - феноменот на губење коса, уште познат и како ќелавење. Не се мачкајте со мед, пелин или газија, и ве молиме, никако не се чешлајте на „октопод“.

Основачот на Комунистичката партија на Италија, во текот на својот живот (1891-1937) не издал ниту една книга, а постхумно објавените текстови главно ги пишувал во затвор. Неговиот неодамна објавен текст против интелектуалната индиферентност во магазинот „Бука" нè потсети на овој неоправдано запоставен автор.