Цинг!
„Вашиот лет 7427 е одложен. Ново време на полетување: 22:25. Се извинуваме за можните непријатности.“
Пораката ме затекнува по чекирањето, додека си ги душкам вените напрскани со тестери. Мирисите на бергамот и мандарини се мешаат со оние од фрижидерот, на сушено месо и пармезани. Туризмот е романтичен додека не дојде време да се враќаш, исцрпен од возови, гужви и жештини, со став на повратник од битка во која не си баш сигурен дали си победил. Дојдов, видов, потрошив. Уживав ли?
Второ одложување на летот. Залудно брзање и страв да не се пропушти. Можев раат да се пакувам, немаше да ја заборавам четката за коса. Уште три часа. Ќе се гледа филм на Нетфликс или ќе се дочита Ишигуро.
Цинг!
„Со жалење ве информираме дека вашиот лет 7427 е откажан. За да ребукирате или за да добиете надомест ве молиме посетете ја нашата веб страница. Вашите права ви се испратени на мејл.“
Фак. Никогаш не ми се случило да ми откажат лет. Сега?
Крај фри-шопот полека се формира група вознемирени патници која станува неформален „хаб“ за оние кои патуваат за Скопје. Една средовечна жена, кога дознава дека летот е откажан, почнува неутешно да плаче. Тргнала на погреб на мајка ѝ, не може да сфати дека нема да стигне на време. Друга доживува мал нервен слом, петти ден е на пат, преку пола свет. Претходно преспала неколку часа на аеродромот во некакви „капсули“ како во јапонските хотели - само кревет, во тесна просторија без прозорец, девет евра на час. Споредбата со нив ме теши.
Елегантно го вадам мобилниот за да го видам тој фамозен мејл. Аеродромска мрежа формално постои, но сигнал нема. Се чувствувам како некој да ми ги врзал рацете. Моите потрошувачки права ќе почекаат. Никој ништо не ни објаснува, се движиме низ лавиринти од ходници обидувајќи се да сфатиме каде ни е багажот. Некој извикува „Б6“, и на таа лента навистина тивко и по малку тажно се вртат неколку куфери, но тоа не се нашите. „А9, бе“, вели друг, и групата автоматски го менува правецот. Некој сака да оди со лифт но го советуваат да не се двои. Се обидувам да се нашалам велејќи дека ако доволно долго кружиме низ аеродромот компанијата нема да мора да ни плаќа хотел. Не им е смешно. Мене пак устата ми е искривена во насмевка, но исушена за вода. Кога успевам некако да се разберам со автоматот, сосе шишето паѓаат и два сендвича, веројатно некој ги платил но не успеал да ги земе. Во едниот саламата некако мириса, а во другиот има чудна комбинација на печурки и мајонез. И двата подоцна ги фрлам.
„Илина?“
Во стресот не ја препознавам, но самата ми објаснува од каде се знаеме. Нејзината група делува најорганизирано и одлучно дека мора да стигне до Скопје. Веќе е доцна за воз во кој и да е правец, колку што сфаќам ќе земат рент-а-кар. Ме советува како да активирам пакет за роаминг, разменуваме телефони и се разделуваме со благослови. Конечно вртам дома, не ми креваат. Им пишувам СМС со десет извичници. Штурци. Првата порака од син ми следниот ден гласи: „Имаш 10 евра на сметка за игрица?“. Пауза. „Иначе, како си?“
На шалтерот на компанијата две нервозни службенички се обидуваат да вопостават ред и да ни организираат сместување, далеку од аеродромот и од градот. Веќе е полноќ. Некои решаваат да не одат во хотел затоа што не знаат кога и како би се вратиле. Гласно се нафрлаат опции. Летови за Белград, Софија, Приштина. До Виена, па преку Загреб. Дваесет часа со автобус? Когнитивниот апарат ми е прегорен и полека ми станува сеедно и за географија и за воздушен сообраќај. Набљудувам како во веќе испразнетата аеродромска хала една бабичка со извежбани движења си подготвува легло пружајќи тенок душек на столиците, кои веројатно намерно имаат рачки за човек да не може да се испружи на нив како на клупа. Со себе има полупразна количка како од супермаркет. Можеби живее тука?
Ни даваат ваучери за храна но никому не му се јаде. Мајките цел пат до хотелот посветено ги држат парчињата пица во прегратка, во измастени кутии. Ќе се најдат. Хотелот на сајтот делува нереално луксузно, барокно. Можеби за нас имаат некој депанданс што го користат ко остава? Некој тврди дека ќе можеме да останеме таму до следниот лет со истата компанија. Н’цки. Пристигнуваме во 3 наутро, а веќе во 5.30 е закажан трансфер назад до аеродром. Повеќето решаваат да го искористат. Мене ми се спие. Во ист кревет сум со жената која нема да стигне на погребот на својата мајка. Веќе е помирена и со план како да се врати од кадешто дошла. На заминување се гушкаме без лажни ветувања за идна средба.
Сабајлето фаќам воз, па друг. Ме носи до истото место од кадешто го почнав престојот, кај другар од основно кого го немав видено 30 години, а кого сега ќе го сретнам втор пат во три дена. Кога заминував од кај него на картичката за повеќе автобуски возења ми останаа две неискористени. Рече: „Чувај ја, ќе дојдеш пак“ и пророштвото сега се остварува. Со денови се присеќававме на детството и анализиравме што сме биле, а што сме станале. До гратчето во коешто живее, а кое дури не е ни во иста држава со аеродромот, првично стигнав од запад, а сега му пристапувам од исток. На Гугл мапс комбинираната патека формира круг, како со шестар.
„Виша сила, невреме“ вели компанијата, одбивајќи да исплати надомест, иако на небото над аеродромот немаше ни облаче. Ја молам вишата сила со следниот лет да ме однесе дома.
Илина, Букбокс
