Вчера објавивме видео од странци кои престојувале во хотелот на бродот на Вардар па меѓу добрите работи, тврдеа дека имало и лоша, тоа што на рецепција пробале да им наплатат екстра седум евра. Еве ја сега и другата страна на приказната, од прозваниот рецепционер (кој испадна рецепционерка). Најјако ни е што во едно нешто, таа се сложува со гостите.
Кратка сторија на странци кои решиле да престојуваат во хотелот на оној брод на Вардар. Задоволни од собата, од погледот, од храната. Тие троа изненадени што тоа не е вистински брод (од кај ни бе вистински брод?), ама ние троа неизненадени што рецепционерот пробал да ги заколе, тоест да им наплати екстра седум евра, со три различни објаснувања.
Ним морето им е блиско, и на југ и на исток: го чувствуваат но не се до него. Покрај манастирот Свети Наум растат смокви, бадеми и рузмарин. Кога ќе се разбрануваат житата, Пелагонија личи на отворено море. На многу места во внатрешноста уште постојат гумна од скаменета сол; и тука некогаш имало море, некаде истекло, за навек.
Како и сите деца и Цанко Курбла имаше големи планови. Еден од нив беше на раат да си ја изеде својата кришка леб со маст и црвен пипер. Но тој ден дури тројца копиљаци му се обратија со традиционалната маалска реплика “дај еден гриз!”
Најавуваме мини серијал колумни од времето кога МПЦ и владиката Јован беа архи-непријатели, таа горда на својата непризната автокефалност, тој горд на својата призната автономија. Време кога Вранишковски не само што консензуално се сметаше за одметнат туку почна да бива апсен за сенешто. Тоа некому беше богоугодно во тоа време...
Сцена од „Бродот на Тезеј“, индиски филм од 2012 година кој на фестивалот во Торонто беше оценет како скриен филмски бисер на таа година. Море сокол пие, на домашна забава, во дует.
Во олицетворение на фразата „Ако ти кажат да скокнеш во Вардар, ќе скокнеш ли?“ една жена од Јута одлучува да си ја избричи главата затоа што некој така ѝ рекол - на телефон.
На оваа приказна ми текна кога си помислив како ли се чувствуваат сите оние ѓоа мудри глави што парадираа со ЗА прилепено на нивните профилни слики и ревери, кои нѐ убедуваа дека од историја и име не се живее, кои ги етикетираа сите неистомисленици како небањати сељаци, пропагирајќи го виткањето кичма како врвна кама-сутра поза што нуди безгранична сексуална сатисфакција...
„Тајниот“ спонзор кој даде средства за настапот на Дино Мерлин сме ние граѓаните. Или што би рекол Кочо Рацин: „Копај си црни гробови за туѓи бели дворови!“
Сè што треба да знаете за светот беше кажано во Штип! Беше кажано, ама, не доаѓате! „Изгледа на Фејсбук подобро ни оди отколку вака“, резигнирано ќе каже организаторот на јавната трибина гледајќи колку (николку) луѓе имаат дојдено на овој храбар почеток на ширењето на вистината. Сослушавме, фаќавме стенограми и на крај можеме само да им порачаме на Сатанистите - стварно сте бре говна, како можете така?!?
На 7ми октомври 1946 година од Софија за Скопје свечено бе испратени посмртните останки на Гоце Делчев. По тој повод свечен говор одржал Тодор Павлов, член на Илинденската организација и подоцна (од 1947 до 1962) претседател на Бугарската академија на науките. Извадоци од тој говор:
Дечко со дугметара покажува како звучат познатите тонови на оваа песна кај различните народи на екс Југославија. Толку добри ги има скинато стилските особености на регионалниот фолклор што дечково може теорија на музика да предава.
Српска буржуазија је отишла а дошла је бугарска буржуазија, сас ново ропство. Отнаше ву њојни богатства! Отнаше ву жито, тутун, памук, ориз и све оној што је македонски народ створил сас свој крв и пот! Нека! На македонски груди родиле су се героји од геројско „Илинденско Востаније“. И с'га, па ќе се родив героји, они су родени, и тија-синови и ќерке на македонски народ ќе разбијев крваву ногу на разбојнички фашизам!
Интересно е дека во Скопје, Охрид, Маврово, Галичник, Јанче, никој не сака отворено да зборува за референдумот. Ни минувачи, ни таксисти, ни келнери, ни новинари... Но на секој чекор може да се почувствува разочарувањето на луѓето во кои се разбудил немерлив инает. Чувството е такво дека Македонија би зоврела кога би се променило името на државата.
Џабе се труди човек да личи на нешто на 40 степени. На вакво време, цела шминка, сите ќошеви на телото, било каков обид за средена коса - сè се распаѓа.
Ама стварно е неверојатно колку пластика оди по тоа Вардарот. Не-ве-ро-јат-но. Човек да помисли дека Вардар не тече затоа што му се тече, туку затоа што му се бега од нас. Просто е неможно цел овој куп да се прави човек по човек, или па да чекаме дрон и за ова?
Одиме на десната страна на Вардар, кај Градско. Случајот е пријавен до надлежните ама бидејќи тие, ако ги оставиш, ќе ти доловат невидени нивоа на тромавост, да го пријавиме случајот и кај вас. Арно вика човеков: и срамота и греота.
Време е да се воведе некаква регулатива: попот што го фрла крстот треба да има право да дели жолти и црвени картони, или да исклучува играчи на две минути, да го повторува стартот на трката и слично. Во спротивно, и натаму немо ќе го посматраме парадоксот дека некои луѓе се спремни и да убијат, само за да се дограбат до доказ за нивната благословеност.
Август, 1981, Скопје, главниот град на Социјалистичка Република Македонија. Да ви ја доловиме медиумската тежина на тој настан: Замислете денес Ријана се вљубува во некое младо момче од Припор кој мести гипс картони и онда младите решаваат тоа да го крунисаат во наше матично, наш Континентал... Хаос? Хаос, нормално. Како за оваа 'свадба на деценијата' (денеска знаеме: и 'на векот', јер од Ријана абер нема) известуваа тогашните југословенски медиуми?