Добро, дали е можно, во денешно време, кога е модерно да бидеме широкогради и да прифаќаме сечиј избор, сечиј начин на живот, кога сме политички коректни, кога се лутиме и пишуваме километарски статуси на Фејсбук дека треба да се има разбирање за све и кога ги плукаме сите што немаат разбирање – да постои makeup shaming?

После смртта на Боуви излегоа толку статии и муабети што веќе тешко ги следиме. Но после оваа теорија веќе немаме што да додадеме.

Канје Вест, човекот жанр сам по себе, одлучи својата болка за заминувањето на Боуви да ја искаже на најдобар можен начин на кој тоа го знае - да издаде албум со препеви на песните на Боуви. Илјадници луѓе од сите краеви на планетава се кренаа на нозе да го замолат Канје никогаш да не го направи ова.

Во 2008 Скарлет Јохансон го објави Anywhere I Lay My Head - нејзин деби албум кој содржи исклучиво кавери на песни на Вејтс. Уште во најава некои од нас (од чиста љубомора) го оценија проектот како арогантен, а Јохансон за добра актерка, која гребејќи се од музички пославните од неа сака да покаже дека може да биде и пејачка.

Над 500 членови на колективот Хор! Хор! Хор! му одаваат почит на Боуви, со масовен препев на Спејс Одити. Снимано во Торонто неколку дена по смртта на Боуви.

Во комплициран предизборен процес којшто на крај успеавме да го сфатиме објаснет преку Лего, Берни Сандерс за ептен малку загуби од Хилари Клинтон во Ајова. Но затоа многумина добро го запамтија неговиот говор по објавувањето на резултатите, и тоа најмногу заради музиката со којашто заврши.

За многумина тој е само тивката (и погрда) половина на Јуритмикс. Но ликот и делото на Стујарт е многу повеќе од тоа.

Социјалните мрежи донесоа модификација на познатото логичко-инаетџиско прашање: а зошто вие ги мачите црнците? Ви текнува дека така одговаравме на секое американско прашање за социјалистичката заостанатост, непостоењето на човековите права и слични прашања на младата (непостоечка) демократија.

Едно од прашањата што си го поставуваат познатите, освен колку грди слики кружат од нив по интернет, е - дали Њујорк Тајмс веќе го има напишано нивниот некролог.

- Како би сакале да умрете? - Со пиво во рака. Смртта да ми пријде на шанк и да ми каже "Тоа, лаву!"

Нов филм со Мерил Стрип и Хју Грант зборува за една посебна фигура во (не)музичката историја - богаташка, која иако воопшто немала слух, одлучила да стане оперски сопран. Филмот е комедија, но вистинскиот живот на Флоренс Фостер Џенкинс е малку посложена приказна.

За гејмерите-љубители на играта, филмот правен според „Воркрафт" е долго очекуван проект. Со буџет од 100 милиони долари и куп визуелни ефекти, тој е истовремено и голема надеж за неговите продуценти. За режисерот пак, филмот е поврзан со лични приказни и животни искушенија.

Деновиве ќе полнеше 58 години а нам уште не ни проаѓа неверитисот дека си отиде. Не е лош тој ескапизам, по цел ден да слушаш Принц и Боуви и да гледаш стари бокс мечеви со Мухамед Али. До даљнег, на мртвите светот останува.