Ова е дете кое ја сака кошарката. Татко кој верува во него. А топката е како мост меѓу генерациите.
Го нарекуваат бејби Јокиќ. Можеби поради неговото движење, можеби поради неговиот осет за игра, а можеби затоа што во него се гледа истиот оган што некогаш ги осветлуваше очите на малиот Никола во Сомбор.
Но, ова не е приказна за споредба. Ова е приказна за почетоци.
За почеток кој не доаѓа во арените, туку на бетонот. Со татко кој не бара совршенство, туку срце. Дете кое не знае за притисок, туку само за љубов кон играта.
Големите работи секогаш започнуваат скромно. А соништата се раѓаат таму каде што постои верба.
Во очите на таткото. И во рацете на еден мал шампион.
Ако Јокиќ му покажа на светот од каде доаѓа талентот, ова момче од Аранѓеловац нè потсетува дека Балканот има уште што да каже.
И можеби, уште еден Јокиќ.
