На кинеските социјални мрежи се забележува значителна промена во стандардите за убавина во последните неколку години. Економскиот успех на Кина ѝ овозможува да излезе како голем играч на глобалниот пазар за убавина, а и самата кинеска индустрија за убавина почнува да го редефинира концептот на женственост.
По светот, како што пишува феминистката Мита Џа, индустријата за убавина е „постојана борба за економски развој и мобилност, современост, социјален престиж и моќ.' Уште во 1920-те, кинеските календари добиваат „западизирани“ жени како симболи на „Шангајската современост“.
Но, откако комунистичката партија ќе надвладее во 1949, Мао Це Тунг ги отфрла западните идеали како „буржујска суета“ и со неговиот режим ги елиминира половите разлики со тоа што промовира мажествен изглед за жените - „железни жени“ - кои возат трактори и оперираат со апарати за заварување.
Ова се менува во ‘80-те кога доаѓа на сцена „политиката на отворени врати“. Тогаш доаѓа и кинеската економија за убавина и се легитимизира консумирањето убавина преку капиталистички компании. Се појавува тренд наречен „глобализирана женственост“ во чиј центар се наоѓаат транснационални, интеркултурни правци во убавината. Кинеските инфлуенсери влечат инспирација од меѓународните ѕвезди, историските периоди и популарните медиуми и создаваат разни форми на женственост кои ги надминуваат културолошките граници.
На пример, нормите често покажуваат дебели веѓи и топли тонови на кожата, а западњачките вредности се вртат околу сексуализиран, провокативен изглед со драматични фацијални контури. Кинеските бјути-блогери ги комбинираат овие влијанија за да создадат нови модели на женственоста.
На крај, на сето ова се гледа како одново замислување на веќе воспоставените западни стандарди, адаптирани во кинески концепт.
Постои и нешто што се вика националистичка женственост - „кинеска убавина“ како што веќе сѐ почесто го викаат феноменот - и како форма вклучува интегрирање на кинеска естетика и современост преку традиционалната кинеска култура, тропи и слики. Класични кинески митови како „Сто птици му прават омаж на фениксот“ и кинеската литературa како романот „Патување на запад“ инспирираат екстравагантни комбинации потопени во симболизам.
Овој тренд стана и алатка за домашните брендови на Кина да се прошират на пазарот и да ги поништат полека и негативните конотации на „Мејд ин Чајна“.
Западниот капитализам и консумеризам долго ја движеше глобалната економија и индустрија за убавина, но еволуцијата на културата за убавина во Кина не е просто историја на асимилација или притисок. Се работи за комплексен процес што вклучува компромиси, интеграција и отпор против доминантноста на западњачките идеали за убавина и сите трендови на темата се манифестации на таа динамична природа.
