За 2018-та, Гучи спреми парчиња посветени на Дапер Ден, оној дизајнер од Харлем што мораше да го затвори дуќанот поради тужби за фалсификување модни парчиња. На пример, имаа бомбер посветен на еден капут од 1989 на Дапер Ден кој тогаш беше познат по лепење на свилени логоа од Луј Витон, Фенди и Гучи, што многу им беше интересно на американските рапери во тоа време.
Пуштија и розев џемпер со мече на него и напишано Guccy, во чест на језивите грешки што често знаат да ги направат фалсификаторите што ги гледаме по отворени пазари низ Европа (и турски и грчки селца каде што Македонците милуваат да одат на одмор).
Инспирација од фејк ствари?
Француските компании, фалсификатите ги чинат 3.5 милиони евра годишно, покрај 25.000 изгубени работни места. Сега, некои од брендовите се вклучуваат во играта, со производство на лажни лажњаци. Во октомври минатата година, Vetements во Сеул (епицентар на лажната мода) отвори продавница наречена Official Fake – со намерно дефектни производи. Фармерките беа наопаку, дуксерите (кои секогаш им се црни) сега беа црвени, а најпродаваниот производ од брендот - definition raincoat, кој го ископира лажната фирма Vetememes се продаваше без карактеристичната дефиниција за raincoat (мантил за дожд) позади.
Со уште една ваква финта ги видовме Баленсијага, со сината пластична торба дизајнирана според сините кеси за пазарење во Икеа – освен малите разлики, главната беше во цената – „икеа” торбата на Баленсијага чини 1700 евра.
Досега, само младите онлајн брендови правеле пародија на овие логоа, како Брајан Лихтенберг и неговите маици Homiés и Féline (наспроти Hermés and Céline). Денес, луксузните брендови самите се преправаат дека крадат,” објаснува Емануел Хофман, адвокатка чија што специјалност се модни права. Целта е јасна: да се придобијат луѓето од 15 – 25 години, онаа Z-генерација што толку им мањка на луксузните брендови и сакаат да ја заведат по секоја цена.
Долго време, брендовите со презир гледаа на ‘уличната култура’, но во денешно време, тоа е најконзумираната култура на социјалните мрежи. Не е безначајно што најмуваат уметнички директори што го живееле тоа - без Ким Џонс, уметничкиот директор на машката колекција на Луј Витон, тие никогаш не би соработувале со Суприм, на пример. Еден шкотски студент на Кралскиот колеџ за уметности во Лондон кој создава неверојатни хибриди од логоа (како на пример Ланван и Лидл, Келвин Клајн и Бургер Кинг) објаснува: „Брендовите се опседнати со дигитален успех и се инспирираат од онлајн уметници познати по нивните „копии”.
Со кршење на правилата, луксузната мода сака да покаже дека е во допир со реалноста. „Оваа еволуција е поврзана со дигиталниот свет, каде што не смее да има вертикален дискурс. Брендовите мораат да ги напуштат своите високи тронови. А тие што се шегуваат на сопствена сметка се тие што најдобро работат,” објаснува Бенџамин Сименауер, професор на Францускиот моден институт.
Доказ за неговото тврдење е обртот на Гучи од 4.4 милиони евра во 2016-та. Сепак, луксузните брендови не запираат со борбата против фалсификаторите. Сè уште одвојуваат буџет за тоа, но правно гледано, пародирање на самите себе им е опасен подвиг.
А иронијата при ситуација каде што големите брендови ги копираат своите фалсификатори е што во случајов, лажното парче чини многу повеќе од „оригиналното”.
