Ни дојде некој порив со песна да придонесеме кон позитивниот дух кој го шират Каракачанов, Борисов и другите. Сакавме да го направиме тоа со партизанската Бандиера роса, но бидејќи таа на бугарски тешко се намира, ќе ги поздравиме со една друга песна. Стварно е убава а тие па ја имаат пеено во право време.

Не се тревожете, кратка видео снимка од гробишта, со вообичаени работи од таму: гробови и надгробни споменици со имиња на луѓе чии земни остатоци почиваат таму.

Стојанче Ангелов, некој командант со лепливо раче, Бучковски, крајно сомнителен настап на Заев... сеедно кој, кога, како и зошто. Пропагандниот гениј на власта редовно командува со четири степени на одбрана, фортифицирани на точно познати позиции од кои не се отстапува ниту за милиметар, дури и тогаш кога јавното мислење поминало преку нив како торнадо преку стар полски тоалет, односно нужник.

На оваа приказна ми текна кога си помислив како ли се чувствуваат сите оние ѓоа мудри глави што парадираа со ЗА прилепено на нивните профилни слики и ревери, кои нѐ убедуваа дека од историја и име не се живее, кои ги етикетираа сите неистомисленици како небањати сељаци, пропагирајќи го виткањето кичма како врвна кама-сутра поза што нуди безгранична сексуална сатисфакција...

Сите завојувачи на Македонија се обиделе да ја избришат македонската историска свест, наметнувајќи ѝ на земјата административни имиња, и тоа вештачки. Залудно. Кој е роден во Македонија - знае.

Група музички ентуизијасти и вљубеници во македонската песна во соработка со наши музичари склопиле фина врзија на „Сокол ми лета високо“. Кога ќе видиш деека на кавал е Фабио, на зурла Џесика, на тамбура Диего, Давид и Тамура Јочимичи а за Гоце Делчев пее Лорен, ем ти доаѓа убаво, ем екстра пелин поради силувањето кое ѝ се случува на Македонија. 

Најљубезно се моли Венко Филипче да не ги релативизира работите со неговите паушални изјави, како неговиот шеф пред неколку дена. Денеска изјави дека смртноста била висока насекаде и дека немало потреба од полициски час и други мерки.

Забелешка за надлежните: Колку и да е банално, сфатете го ова како дел од СВЕСНА и ПРИВАТНА анти-бугарска пропаганда, зашто законите не забрануваат анти-бугарски, анти-монголски или анти-хавајски пропаганди а глупо е во Македонија да постои само про-бугарската пропаганда на Заев и неговите колаборационисти. За поефикасна борба против нас, најдолу ви подаруваме едно гратис средство.

Младиот стружанец земал бугарски пасош од најрационалната причина која може да постои: неговиот живот и здравје. Сега им го пакува пасошот во коверт и им го враќа на Бугарите. Сериозно сме без зборови.

Пазете го новинарот кој го правеше она дно интервју на Заев. Од самото интервју, ќе го памтевме само како носител на најбугарската модна комбинација која сме ја виделе последниве десетина години. Ама, имал тој и поголеми проблеми.

Снимка на легендарниот Благоја Дрнков од 1942 година.

Гостин на Васко Ефтов му раскажува анегдота за која вика дека најпрецизно го отсликува менталитетот на нашите некогашни административци. Баш.

Споменот на нивните животи денес се отфрла како неважен статистички податок, во обид да се - што? Нејасно е. Јасно е само дека од неукост, неинформираност, незнаење, злоба, лични интереси, или сѐ горенаведено, некој свесно, макијавелистички одлучува дека овие 7.762 души не се толку битни кога се работи за иднината.

Ерик Картман и неговиот христијански рок бенд можат само да позавидат. Може не им е лоша музиката ама го немаат Џими да им рапува. Џими Интегра. Што порано беше Џими ТМОРО. А понудата е баш ферска: христијани да ја носат неговата вистина а тој да ја чува Македонија. Конечно некој реципроцитетен договор да видиме. 

„Македонија повторно со гордост го носи епитетот оаза на мирот, на Балканот а богами и пошироко. Денес со крупни чекори чекориме кон евро-аталантските интеграции и на прагот сме да станеме дел од големото европско семејство каде што и припаѓаме“ - Тошо Малерот, 2003 година.

Лесно е да го запамтиш „I Have a Dream“ на Мартин Лутер Кинг или „Ich bin ein Berliner“ на Џон Кенеди. Биди мајчин па ова репродуцирај го! Леле бе кога ќе ни текне како скопските „освестени“ восхитено му стануваа да го поздрават кога им доаѓаше по дебармаалските кафиќи, како човек кој ќе ни донесе нову квалитету у животима наши, озгора на тога спокојство од једне диктатуру.

Кој ќе можеше да помисли дека ќе дојде време кога амнезијата ќе се правда со виши (интегративни) цели па секое потсетување може да биде протолкувано како кочничар на развојот. Ама, од што не кочевме сме ваму кај што сме. Сфаќаат ли што лупетаат кога апелираат некои формулации од Втората светска војна да биле ублажени?

27 минутно филмче за доаѓањето на Тито во Скопје во 1978 година. Бреееј, колку нестварно денес изгледа сево ова. А ништо чудно да си најдете и некој познат (од постарите), како ние што на 18:30 најдовме девојчиња од Вера Циривири. Штета што го нема оркестерот на Орде од школото Браќа Рибар (денешно Димитар Миладинов), да го видевме мали Иво Антов како влечка контрабас а Трендо и другарчињата на маршалот му свират на хармоники. 

Мартин Толовски од Фејсбук (понекогаш @DossierMartin на Твитер) е некој кој има одлична смисла да го фати духот на времето и да поентира онаму каде што најмногу ги боли партиските парамециуми и сличните микророганизми кои живуркаат на дното на кацата. Таквите секогаш па и овојпат се покажувале како ранливи категории во однос на слободната, заебаната и во сите правци разиграна мисла, особено што не му го знаат идентитетот па не можат да му калемат паланечки бљувотини. А ако нас нè прашате кој е Мартин, ние би можеле само да ви кажеме - Толовски.

Во ситуација кога менуваат учебници, брусат шахти, бришат натписи на споменици или им додаваат плочки за да ги дообјаснеле, некако најзагреота се оние (глупи ли се бе?) кои на сето тоа, бесвесно опиени од илузијата дека светов денес е саде пријателство и инклузија, хипиевски лабаво ќе кажат: „Кој може да ти каже како да се чувствуваш? Овде секогаш ќе живеат Македонци.“ Грција одамна им има кажано на таквите: Гледај како се прави тоа.

„Цела Бугарија се тресеше од нас“, се сеќава Васил Дилев од фудбалскиот клуб Македонија, крунскиот сведок на филмот кој за жал не успеа да го види бидејќи почина три дена пред неговото завршување. Од овие зборови треба да се тресат оние наши кои денес „приближуваат ставови“, не од оние на Бојко и Захариева. Сослушајте го овој скопски и македонски фудбалски Хајлендер, во атмосфера која е полна со паралели со фудбал, Македонија, Бугарија, европски првенства и казни зашто не креваме раце како Бугарите. 

Читањето стари (прастари) весници е рачна кочница за она лажливо чувство дека животот се променил до непрепознатливост и дека ништо не е како порано. Тоа чувство ве тера кога ќе се вратите дома после пет дена во странство, да им досаѓате на луѓе со прашањето што има ново. А ново овде нема уште од калеш Анѓа, со тоа што неа, булумента лигуши денес би ја распнувале по социјални мрежи како кочничар за нашите интегративни процеси со најсилните и најбогатите.  

Да се конзумира од збор до збор, неколкупати на ден, пред и после јадење. За малку од малку да закрепнеме од оние отворени рани што ни ги направија последниве години.