Ферски е прво да го одберете зборот кој ја дефинира вашата возраст па дури потоа да го погледнете ова видео во кое истото тоа го прават луѓе од 4 до 95 годишна возраст. Не го рачунаме за спојлер ако ви кажеме дека најдражесни се одговорите на најмалите и на најстарите. Сè што е помеѓу тие две крајности од животниот циклус (тоест ние, тоест вие) звучи некако „тупаџиски“ во однос на себе.

Дилемата на Слејт е дали треба да гаѓаш бебе во лице со парче кашкавал? Веројатно ако имаш дома бебе и вишок парче кашкавал, одговорот сам ќе ти се каже.

Играта ја знаеме но механизмот функционира на ист начин и во невербалната комуникација, дури и збор да не се проговори. Имајте го ова на ум кога некој ќе ви каже „Не те лажам, со свои очи имам видено.“ Да, ама која рака си бил во ланецот на видување?

The Queen's Cartoonists се шарен њујоршки бенд (тапанарот е, на пример, од Бугарија) кои решаваат да свират еден жанр кој е ѓаволски тешко да го изведуваш во живо. Ќе го пуштат Попај и го свират.

Како да немаше доволно аргументи во актуелната глобална зацапаност во Бредли Купер, еве сега капак и ова.

И после ова педантно набројување на фазите на непријателствата околу Кашмир ништо нема да стане појасно ама така е со сите оние конфликти кои траат со децении. Кога Индија и Пакистан ќе ја дигнат планетава во воздух, како да ќе биде битно „кој прв почна“

Па уште кога ќе се жени па сопругата ќе посака да го додаде неговото презиме на своето....

Ако е нешто повеќе за почит од видеово што го направил дечково, тогаш тоа се живците потребни за создавање вакво нешто. Ќе го видите и едното и другото.

Секој може да го бира сопствениот фетиш во видеово, дали тоа ќе биде што тие што те селат соблекуваат чевли пред да ти влезат дома, дали тоа како ти го заштитуваат цел стан за да не го излупаат или тоа како ги пакуваат работите што треба да ти ги селат.

Човек А: Уф, ова во Венецуела ни најмалку не личи на добро.
Човек Б: Да.
Човек А: Сета таа сиромаштија и немири!
Човек Б: Остај, ужасно е.
Човек А: Знаеш што треба да направиме?
Човек Б: Само немој да кажеш дека треба да го пратиме Годзила.

До Брегзит остануваат уште 32 дена. Во 30 и кусур секунди приказ на тоа кој колку озбилно го сфаќа тоа. Доналд Туск - зборува. Тереза Меј - зборува. Жан Клод Јункер - му ѕвони телефонот. Гаси еднаш, двапати, се јавува. Објаснува дека морал да се јави бидејќи ТАА не би престанала да ѕвони. Која е таа?

Во 1939 година, околу 20.000 Американци се собираат во њујоршки Медисон Сквер за да го прослават подемнот на нацизмот, епизода која галантно е подзаборавена во американската историја. Филмот „A Night at the Garden“ е правен исклучиво од архивски материјали од настанот и годинава беше номиниран за Оскар, во категоријата краток документарец. Наградата ја доби едно филмче за менструација.

„Behind the Curve“ е документарец на Нетфликс на тема рамна Земја и рамноземјаши, и немате поим каква празнина имате во живот ако до сега не сте го гледале. Освен што има некои фантастични концепти што ќе ги чуете од рамноземјашите (не постои небо, туку тоа е џиновски дисплеј), има и нивни искрени обиди со издржани експерименти да ја докажат својата позиција, дека Земјата е навистина рамна. Ова е еден од тие експерименти.

Дечкото од кого осигурителни компании бегаат како ѓавол од крст. Ако против малери некои одат на бајачка, овој треба да им отиде на светски конгрес.

За тие што ја имале таа несреќа не по своја волја од блиску да слушнат оружје, рафалите секогаш ќе ги потсетуваат на некои од најстрашните моменти од нивниот живот. Ама не мора тоа секогаш да е така.

Така амбициозно влеговме во годинешните Оскари што на плеќите на минатогодишниот успех надлежниот гатач за Оскари и слични церемонии се осоколи да го предвидува и победникот за најдобар филм. Иако само по себе успех е и што се погодени 10 од 13, крајниот резултат не е ни приближно триумфален како минатогодишните 13 од 13.

Прволигашката табела го опфаќа периодот од 2000 до 2018, и најсурово прикажува како денешните технолошки гиганти ги сотреа сите индустрии околу себе, и како компании кои пред неполни 20 години вредеа милијарди долари денес се речиси комплетно збришани.

Само една фотографија од школски двор во еден фински град зборува многу за тоа како се сфаќа животот, какви се навиките, воспитувањето, здравјето и другите важни работи кои се учат на мали нозе.

Не како мерка на фискални пицајзли, туку како начин за воодушевување на ремек делото од кое е составена секоја една банкнота од 100 долари, и неверојатните технологии имплементирани во неа чисто затоа што можат, а и од превентива.

По кратка пауза од 20 и кусур години, еве ти ги нив со нова песна. Па уште и добра, јака, асфалтна, како некогаш. Го зачувале стариот оган, уиграни како што ги памтиме. Енко ја гони песната во галоп, Сецко не ѝ дава да мрдне ни лево ни десно. Дечки, има да се рокаат газови на ова во живо!

Марко, Ирина, Олена и Нина. Се викаат ДахаБраха (отприлика Натиго/Дајмиго), доаѓаат од Киев и својата музика ја дефинираат како етно-хаос. И тоа каков хаос! Одамна некој вака не нè запрепастил. Урнебесно интересно.

Масимо Савиќ, изненадувачки ведар и незапирливо насмеан, на теми бесење, плачење и слични радосни топици. Од сега, онаа негова „Сјај у тами“, ќе си ја потпевнуваме како што треба: „Сјај у трави“.