Во текот на доцната антика, трговијата со книги опаднала, со оглед на тоа што образованата елита престанала да ја поддржува. Копирањето на секуларните текстови забавило и по некое време и целосно прекинало. Книгите во римските библиотеки, и јавните и приватните, почнале да се распаѓаат. Само мал број „преживеани“ си го нашле својот пат во манастирите. Како што опаѓала читачката култура, така (сега знаеме) опаѓала, a потоа конечно исчезнала и самата империја.
Не дека претходно читањето било масовно. Сепак, иако само еден од десет Римјани биле писмени, римската елита се дефинирала себеси низ софистицираното книжевно образование, и фактот што нивните градови биле преполни со текстови.
Tие го вклучувале Акта Диурна, вид прото-весник вдлабен во камен или метал кој бил поставуван на јавни места. Но од владеењето на Август па натаму градот Рим се гордеел со импресивен број јавни библиотеки, исполнети со текстови напишани на папируси и подоцна - особено во третиот и четвртиот век - на тн. кодекси, чиј формат бил сличен на денешните книги.
Рим имал дури и tabernae librariae, нешто што денес би го нарекле книжарница, кои меѓу другото ги испишувале насловите на бестселерите на надворешните столбови. Некои од нив и ги објавувале книгите што ги продавале, воспоставувајќи ран пример на нешто што би го нарекле „вертикална бизнис интеграција“. Римските читатели од првиот век би имале барем некакво познавање на „Епиграмите“ на Марцијал, но дури и таков голем современ хит би бил помалку продаван од класиците како „Енеида“, книга која секое семејство кое поседувало библиотека морало да ја има.
Со оглед на огромниот процент на античка литература кој не стигнал до нас, никогаш нема да дознаеме кој бил целиот опсег (и жанровски и содржински) на таа книжевност. Можеби имало и книги за самопомош, бизнис мемоари и „палп фикшн“ романчиња?
Во долното видео објавено на сајтот Open Culture (10 мин) подетално за тоа како и зошто Римјаните од една ваква ситуација на изобилство текстови во еден момент престанале да читаат.
