- По малку морничавата музика им овозможува на луѓето барем приближно чувство за тоа како пајаците ја доживуваат својата околина преку вибрации.
- Истражувачите доделиле ноти за секоја нишка од пајаковата мрежа, а во виртуелна реалност овозможиле „свирење“ на мрежата како на инструмент.
- Со ова на инаку молчаливите пајаци им се дава „глас“.
- Се навршуваат 100 години откако во Атина, на барање на Друштвото на народите од Женева, во 1925 година бил објавен „Абецедар“ за учениците Македонци од Егејскиот дел на Македонија. Тој никогаш не влегол во употреба поради негаторските политики на соседите кон македонскиот идентитет. На ова беше уште еднаш потсетено на промоцијата на реобјавеното издание, „ Абецедарот- сто години потоа“, која се одржа на 13.12.2025 на Универзитетот „Скопје“.
- „Абецедарот е напишан на латиница. Веројатно тоа е грчки маневар повторно за да се избегне бугарската и српската кирилица. Бидејќи и Бугарите и Србите барале заштита на своето малцинство во Грција. А, Грците тврделе дека не се работи ниту за бугарско, ниту за српско малцинство, туку за автохтоно славоговорно население, како што тоа го викале, бидејќи одбегнувале да употребат некаков епитет македонски“, изјави на настанот историчарката Виолета Ачковска.
- Транскрипцијата во новото, преобјавено издание на „ Абецедарот“, од латиница на кирилица ја направи професорката Елка Јачева- Улчар. Според неа, во оригиналот од пред 100 години се користел дијалект што во творештвото го применувал Крсте Мисирков. Неговата основа е од западниот дел на леринско- битолските говори, а акцентот е на третиот слог, од крајот на зборовите.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
