пишува: Кејт Вагнер
Не се сеќавам точно кога почнав да забележувам дека луѓето околу мене го изгубиле чувството за еротска приватност, но многу јасно се сеќавам кога ова го почувствував како феномен што ја надмина онлајн реалноста и влезе во мојот вистински живот. Тоа се случи минатата година, кога му раскажував на пријател (пет години помлад од мене, јас имам 31) за едно пријатно еротско искуство – додека бев на фризер, две жени ми ја чешлаа косата, едната ја подучуваше другата како точно да го прави тоа. Ми беше убаво. Но мојот пријател беше згрозен: „Тие жени не знаеле дека тоа за тебе има сексуален елемент. Ако дознаат, ќе испадне дека си ги искористила.“
Неговиот став ме шокираше. Објаснував дека моите чувства се лични, не ги изразив и никому не му наштетив. Но според него, и самото тоа што сум почувствувала нешто сексуално без нивна согласност било доволно за да треба да се извинам. Спорот заврши со прекин на пријателството.
Сето ова ми укажа на нешто пошироко: начинот на кој многу луѓе денес размислуваат за љубовта и сексуалноста се има длабоко променето. Познавам луѓе кои го третираат најобичниот порив или желба како нешто што мора веднаш да се објасни преку траума, преку интернет-термини, или пак да се објави јавно за да се добие морална пресуда од други. На пример: другарка што сака пофалби во кревет вели дека тоа ѝ е „кинк“ момент поврзан со траумата од строг родител; другар што објавува приватни пораки од поранешен партнер за да добие поддршка по раскинување; трет кој некого што го разочарал веднаш го прогласува за емоционален манипулатор.
Овие примери ги наведувам бидејќи одамна ги среќавав само на интернет, во дебати за тоа дали сцена од филм може да биде „наметната сексуалност“ или дали љубовта со постар партнер е автоматски проблематична. Денес, ваквите ставови продираат и во секојдневниот живот.
Станавме општество во кое и најинтимните искуства се набљудувани и оценувани. Живееме со страв дека некој нè снима, ќе нè изложи на интернет, ќе нè „канселира“. Овој страв не е само онлајн феномен – тоа е длабоко вкоренет психолошки товар кој нè парализира и во љубовта и во телесноста.
Овој текст не е критика на културата на „канселирање“ туку анализа на тоа како борбата за правда (на пример, #MeToo) може да се претвори во пазар на трауми, каде што болката станува валута. Кога секоја желба мора да се оправда преку минато страдање, интимноста губи спонтаност. Наместо желбата да биде природна и телесна, станува нешто што треба да се објасни, оправда или етикетира. Дури и мојата желба да бидам врзана во кревет ја објаснував преку можно силување во минатото – иако, реално, тоа беше само фаза, поттикната од конкретен човек, и исчезна кога тој повеќе не ми значеше.
Она што ни недостига е „ситуациона еротика“ – чувство што не е нужно поврзано со траума, категорија, фетиш или сексуална ориентација. Само телесен одговор, ненадеен и личен. Тоа чувство не мора да се објасни, не мора да се дели, не мора да се оправдува.
Но за да дојдеме до таму, мора да го „убиеме паноптиконот“ во нашите глави – тој внатрешен глас што секогаш нè набљудува. А за да го направиме тоа, треба да престанеме да ги набљудуваме и другите, да ги експонираме, да ги влечеме низ интернет за „казна“. Не секоја порака е за објава. Не секоја лична приказна е за анализа. Мора да престанеме да ги мешаме осудата со правда, и „постирањето“ со политика.
Мора повторно да се поврземе со нашите тела, надвор од интернет, без да мислиме дека некој чита што чувствуваме. Само тогаш можеме навистина да знаеме што сакаме. И само тогаш желбата може повторно да биде ослободена. Затоа што, всушност, не нè плаши сексот. Нè плаши експонираноста.
извор
Види претходно: Колдплејдиран - нов термин за фатен жив
