100 уметници од цел свет ги создавале 66-те илјади слики кои го сочинуваат филмот посветен на холандскиот сликар. Доколку би биле поставени физички во просторот, тие би зафаќале територија колку цел Лондон и Менхетен заедно.

Сметан за француско национално богатство, Рошфор, кој почина на 87 години, вон својата земја сепак ќе остане запамтен како првиот избран да го глуми витезот од Ла Манча во адаптацијата на „Дон Кихот“ на Тери Гилијам.

Џеф Закс е експериментален невронаучник, а неговата книга „Треперење: нашите мозоци на филмови“ меѓу другото објаснува некои од основните принципи кои прават подвижните слики да ни имаат смисла како континуирана приказна, и покрај монтажите.

Меѓу оние кои тажеа по еден од најголемите комичари во историјата, кој почина неодамна на 91, имаше и такви кои веднаш искоментираа - „Нека му е лесна земја, веднаш да се објави Денот кога кловнот плачеше!“. Ама од Конгресната библиотека велат дека тоа нема да се случи до 2024-та.

Апликацијата се вика RunPee, и служи да сигнализира кога почнува досаден дел од филмот којшто го гледате, за ако одите до ве-це да не пропуштите ништо значајно.

Го фалат (со право) дека визуелно е богат и дека со многу малку дијалог успева да изгради атмосфера. Ама и многу го кудат (пак со право), затоа што е прилично искривена верзија на историјата. Што е битно само ако очекувате од игран филм да биде и документарен.

Понекогаш најдобрите филмски моменти минуваат незабележано доколку немате широко отворени очи. За овој пак треба широко отворени уши, но и знаење странски јазици. Во случајов - корејски.

Нов документарец оддава признание на обожавателите на славниот шпагети вестерн, кои со макотрпна работа ја реставрирале локацијата каде се одвива неговата антологиска сцена.

Понекогаш актерите си имаат некаква страст која сакаат по секоја цена да си ја остварат, без да трчаат по продуценти, да собираат екипа и да зависат од нечие туѓо сценарио. Вал Килмер си финансираше, режираше, ја напиша, и играше во претстава посветена на славниот американски писател со бушава коса и остар јазик, чија премиера се случи 2013. Сега го промовира и филмот направен од претставата.

Филмот сигурно ќе изгледа многу откачено знаејќи го режисерскиот „ракопис“ на човекот кој доби Оскар за „Големата убавина“ во 2014, а до скоро беше актуелен со првата сезона на „Младиот папа“. 

Еден куп историски настани ги знаеме затоа што сме ги гледале преточени во филм, а не затоа што сме гледале документарни снимки од истите. Колку е голем јазот помеѓу овие две прикажувања на она што (наводно) се случило?

Добитник на Нобелова за книжевност кој пред 40 години заминал од родната аргентинска провинција за да живее во пософистицираната Барселона, одеднаш одлучува да ја прифати поканата на тамошните локалци, кои сакаат да го прогласат за почесен граѓанин. Работите бргу излегуваат од контрола.

На 5 години, на железничка станица некаде во Индија, Сару се одвојува од брат му и се губи. Судбината го носи во ново семејство, во Австралија. Но многу години подоцна мислата на домот не му дава мир. Со помош на Google Earth успева да се врати.

Уште еден филм во трка за овогодишниот Оскар (покрај „Хоксоу Риџ“ за кого пишувавме тука) е правен според вистинска приказна. Овој пат за Афро-американките кои помогнале во тоа САД да ја освои вселената. Насловот - Hidden Figures - може да се преведе и како „скриени цифри“ и како „скриени ликови“. Сепак се одлучивме за првото, заради математичката конотација.

Вчера, 26.01, во интервју за Фокс Трамп изјави дека ИСИС се „подли, гнасни стаорци“. Со тоа само се надоврза на традицијата на антропоморфизација на овие сироти суштества. И тоа не би било необично ако истото важи и за другите глодари. Ама не, глувчињата се слатки.

Ако мислите дека ова е филм за вонземјани со седум пипци кои се обидуваат да искомуницираат со човештвото, имаме мало изненадување за вас. Вистинските главни ликови во него не се ни таа лингвистката што се обидува да ги разбере, ни хептаподите Абот и Костело, туку други двајца, со по две раце и две нозе, кои се викаат Сапир и Ворф.

Направен според романот на добитникот на Нобеловата за книжевност, Португалецот Хозе Сарамаго, овој филм е дистописка алегорија за човечката состојба. Онаа во којашто се наоѓаме во моментов.

Каков филм да претставиме после избори, ако не таков во кој се работи за еден многу важен избор - кој е најдобриот маж.

„Град без Евреи“ премиерно се прикажал во Виена во 1924. Сега неговата оригинална верзија, која била загубена цели деведесет години, е реставрирана и спасена од заборав.

Насловот асоцира на лик од стрипови на Марвел. Но Виго Мортенсен во овој филм игра еден поинаков супер-херој, кој се обидува своите деца да ги заштити од злата на истата таа цивилизација која хипнотизирајќи нè со Спајдермен и Бетмен заборава да нè научи како да уловиме зајак, ако се најдеме некаде каде нема ист таков - „супер“ - маркет.

Звучи како мисловен експеримент од применета етика - дали би собориле полн патнички авион за да спасите повеќе луѓе на земјата? Слично прашање им е поставено на гледачите по прикажување на филм во кој главниот јунак го прави токму ова.

Не дека и порано луѓето немале тајни, но мобилните и интернетот ја искомплицираа работата. Добронамерен совет: не го гледајте филмов со партнерот/ката ако имате што да скриете. А имате.