Речиси и да не сум гледал натпревар на Ѓоковиќ, сè до денес. И тоа не цел, туку последните 20 минути. Чекав пријатели кои доцнеа, а во градот беше поставен видео бим.
Ѓоковиќ губи и самоуверено се насмевнува. Тој верува. Не се откажува. Се бори. Размислувам дали ќе има смисла да се следи тенис во Србија кога ќе се пензионира?
Што ако ова му е последен натпревар. Што ако каже доволно е. Го нервира што е втор на Вимблдон. За некои е најголем успех што воопшто учествувале.
Но, забележав една работа, на која претходно не обрнував внимание. Видов луѓе на кои им е важно да победи, кои навиваа со целото свое срце. Им значи тој човек, неговата појава и тоа нема врска со тенис.
За нив тој стана живот, мотивација за нешто нивно. Кога заврши натпреварот, десетици луѓе спонтано станаа и почнаа да аплаудираат.
На кого? Веројатно за крајот на една ера во тенисот, која барем на овие простори завршува со Новак.
Се разбира тука не е крајот. Но тоа чувство кога и во пораз гледаш победа, и неговиот самоуверен поглед кој не се откажува.
За момент ги затворам очите и размислувам за милиони луѓе кои дишеле со него додека победувал, додека губел. Тоа беше и дел од некоја нивна внатрешна борба, верба, неоткажување.
Веројатно секој би можел да го каже своето лично доживување од сите тие натпревари. Оттука и толку многу љубов, ентузијазам и голема благодарност.
Тие не го гледаа само Ѓоковиќ, туку и самите себе. Во своите подеми и падови, задоволства и маки.
Се сеќавам на Новак кога почнуваше, можеби тогаш најискрено се навиваше, како за дете од маало. Не да биде прв, туку да постигне резултат. Оттогаш поминаа речиси 20 години. Повторно го гледам. Сега на крајот од кариерата и сфаќам.
Не се предаде, исто како и на тој прв натпревар, така и сега. Каде ни отиде тоа време, помеѓу првиот и последниот натпревар? Помеѓу надежите да се слушне за него, до сите тие титули?
Не знам. Ги гледам луѓето кои станаа. Го гледам него кој сè уште сака да игра и да се бори. Животот продолжува. Новак не се откажува. Тој сака, верува и може.
И сите оние луѓе кои го поддржуваат и во чии животи стана составен дел. Во нив разбудил многу работи. Море од солзи, радости и емоции. А тоа со ништо не се брише.
Тоа го сфатив дури денес, набљудувајќи ги повеќе луѓето и начинот на кој тие го гледаат. Колку им е грижа.
Барем веруваат во некој што победува и губи и не се сами на овој свет.
Погледот ми се враќа на неговата самоуверена насмевка и сфаќам.
Тоа е тоа, не се работи за тенис, туку за живот.
Не се откажувај. До последниот здив, а потоа подадете рака. До следната можност. Ако воопшто се разбуди.
