-
Со децении слушаме за борба против корупцијата како да е некоја митска, недостижна дисциплина. Доста беше дијагностицирање на патологијата; време е за терапија на шок. Наместо истрошената реторика, ни треба радикална прагматика, пишува доскорешната потпретседателка на СДСМ.
-
Замислете, наместо перверзијата во која криминалците си го откупуваат конфискуваниот имот преку трети лица (де факто, земајќи кредит од сопствениот криминал), да воведеме механизам на Социјална реупотреба. Тоа е италијанскиот Antimafia Codice преведен на македонски: конфискуваната вила на Водно не се продава на „братучедот“, туку преку ноќ се трансформира во центар за деца со попреченост или засолниште за жртви на насилство. Тоа не е само правда, тоа е симболичка детоксикација на просторот.
-
Ни треба светлосен удар врз буџетот. По примерот на словенечкиот Supervizor Erar, треба да инсталираме дигитален „Голем Брат“ за државните пари – платформа која во реално време, без филтри и без „административни одложувања“, ќе ја покаже секоја исплата. Сакаме да видиме како парите патуваат од МЕПСО до некоја фантомска фирма за „консултантски услуги“. Кога парите стануваат видливи, корупцијата ја губи својата интимност; таа веќе не може да се крие зад флоскулата „деловна тајна“.
-
Без обвинители-самураи, независни од партиските телефони, кои ќе имаат само една задача, да ловат „големи риби“, нашиот правосуден систем ќе остане само скапа сценографија за евтина претстава.
-
Сето ова мора да биде „армирано“ со целосна дигитализација. Да го елиминираме шалтерскиот феудализам каде малиот службеник глуми Бог барајќи „уште еден документ“. Кога алгоритмот одлучува за лиценцата, нема простор за „честење“, умно пишува проф. др Ана Чупеска, која уште да научи дека не мора да нè дразни со непотребна употреба на Северна.