Во 1501 година, Антонио Риналдески, Фирентинец и коцкар, направил неколку лоши облози. Бесен и најверојатно пијан, на улица згазнал на куп коњско ѓубре и го фрлил кон фреска со Богородица. Немал среќа – ѓубрето се залепило. По неколку дена, бил уапсен и осуден на смрт поради богохулие.
Во музејот Стиберт во Фиренца постои слика што го прикажува неговото погубување. Риналдески виси од прозорец, со лицето искривено од последната агонија. Над него стои фигура облечена во црно со качулка, што би можело да се толкува како џелат, но всушност е спротивното: тоа е неговиот духовен утешител, човек задолжен не за неговата смрт, туку за неговото спасение.
Во раката, утешителот држи мала слика со распнатиот Христос, закачена на стап – т.н. таволета. Тоа е последното нешто што осуденикот требало да го види. Идејата била дека, ако последната мисла на човекот е Христос, тогаш поголема е веројатноста тој да замине на небото. Уметникот кој ја насликал сцената бил оптимист – во аголот е прикажана душата на Риналдески како се издигнува меѓу два ангела.
Овие утешители биле членови на световен верски ред, посветен на духовна подготовка на „страдалниците“ – еуфемизам за оние осудени на смрт. Овие братства постоеле низ цела Италија, особено во северниот дел (Микеланџело бил член на едно такво братство во Рим).
Утешителите доаѓале вечерта пред егзекуцијата и се обидувале да го убедат осуденикот да го прифати крајот позитивно. Во „Прирачникот за утешители“ од 15 век, издаден од болоњското Братство на смртта, се советува утешителите да пристигнат со насмевка, да го фатат осуденикот за рака и да му објаснат дека смртната казна е всушност дар – бидејќи малкумина знаат кога ќе умрат, а животот е полн со стапици. Дури и ако осудениот тврди дека е невин, утешителот треба да го увери дека неговата смрт е „за негово добро“.
Оваа порака не била лесна за пренесување. Често утешителите разговарале со осудениот во преполни ќелии, пред очите на љубопитни затвореници. Најтежок бил моментот пред самата егзекуција, кога осудениот бил изложен на викотници, погледи од роднини и читањето на пресудата. Тука влегувала во игра таволетата – утешителот ја држел сликата право пред лицето на осудениот за да го одвлече вниманието од толпата. Некои таволети дури имале странични штитници, за да се избегне било какво друго влијание.
Историчарот Николас Терпстра објаснува дека утешителот не бил застапник на осуденикот – прашањата за вина или невиност биле споредни наспроти главната цел: спас на душата и зачувување на јавниот ред. Луѓето кои викале дека се невини можеле да предизвикаат сомнеж, неред и револт кај граѓаните, што ќе ги дискредитирало локалните власти пред папската власт.
Во средновековна Шпанија и Франција, пак, затворениците често не го добивале светото причестување – одењето во пеколот било дел од казната. Во германските територии, не користеле таволети, туку издигнувале споменици наречени „крстови на грешниците“ покрај патот до егзекуцијата. Осудениот клечел пред крстот и гледал во него пред да му биде отсечена главата. Некаде, крстовите биле двострани – за да може да се егзекутираат две лица одеднаш.
Што се однесува до Риналдески – неговата приказна добива чуден крај. Ѓубрето што го фрлил на фреската добило облик на розета – што луѓето го протолкувале како чудо. Се поставувале свеќи и заветни предмети пред фреската; дури и архиепископот дошол да ја види. Така, неговото богохулство, иако го довело до егзекуција, за другите претставувало знак одозгора.
