И по ништо т'ј д'н не насетисмо дека зло на врата ќе чукне толко јако. И никој ништо не слутеше дека тамо негде, крв недужна ќе се пролие. И све си беше толко обично, толко убаво, и с'лнце високо на небо пржеше иако е јуни, и мир оддаваше д'н недеља, река по кеј си тече, људи си одив ногу пред ногу, пирка ветар у косе за на прошетку разлеани.
И она сас другачку т'ј д'н, свеж ваздух да земе, дома гу маму прашала. Сама да не иде, под руку другачку своју, и у неповрат. Шетај, шетај, оди, оди, ајде дома да си идемо, сумрак пред да не засретне неспремни, по пут да си идемо назад.
- С'к ќе си дојду мамо, нема да закасну...
Ако сине, и пази, млада си и убава, беќарче некое да не те излже варкај, коса ти е много дугачка, убава си на мајку, пази сине куде се движиш.
Ед'н корак, још ед'н, смешка шала, ене га пешачки. Кеј дугачак, а пут у неповрат, никој и не га слути. И док се мускул на ногу од одбојку развиен спрема корак на зебру да пружи, атерирав кола у авион претворени, гас, гас, и сас залет како да ќе полетује, 150 на саат, удара железо у млади тела невини. Теа лега покосена, њојна другачка негде у траву однесена, удара железо, за бол и патњу не разбира, за тугу после тој, не прашује.
Да, тој е наша Теа. Тој е наш херој кој га мучки даде живот за нечију игру на путишта проклети кумановски у булевар крстени. Тој е наш борац кој за муку се родија. Тој е т'ј човек што на петнаесе године падна у бој сас брзину на пут развиену. Тој е тај Теа што га град у црно зави сас д'нови. Тој е тај Теа што у неповрат недужна, за нечии хир, остана да лега негде тамо.
Булевар било, па лежечки полицајци да се ставив не бивало. Семафори имало, па кој га е тераја толко брзо да вози. Па зар лежечки полицајци ќе ставите, кола заради некога ми да кршимо. Па нема да смени ништо док су шофери несовесни и пијани.
Марш...
Ајде људи... Сви на фејсбук. Отворите групу, дрзните се, петицију соберите, народ од див сообраќај и ќорави решениjа да се спаси. Немамо више вишак људски животи по путишта да фрљамо. Немамо више живци по тротоари да одимо за да некој свое железо на сигурно на тротоар га качи. Немамо више стрплење да чекамо по неосветлени улице, од кучиња и мачке да бегамо. Некој да не згази и да не можев у ќор т'мнине да не најдев, не заслужујемо
И иде група... Пет члана, десет члана, 100, 200, 1000, иде, иде... 2000 члана
Петиција у град Куманово да се спроведе. 100 000 народ да се потпише, ред по улице да се уведе. Туј, одма, нема опрост, нема више ж'ми да те лжу.
И идев коментари у групу, дајте људи допринос, ајде волонтери зимајте ствар у свои руке, јутре сви да се најдемо у чаршију, хартије и пенкала књижаре дајте, испринтајте маице, на недужну Теу лик ставите, у њојно име, и у име на сви загинати по булевари, улице и сокаци, почните да се борите. Кој сто денара, кој двеста, кој вика ја на пулт ќе стоју, кој вика ја ќе биду туј и тамо, и наша акција почна. Под два сунцобрана, испринтани листе и пенкала на коњопој ставени, лик на Теу да гледа у сви што туј ќе пројдев, сокови од добри трговци легав у најлони замотани, и почна. Наша акција почна
Сливав се људи како река, фрчив потписи, лични карте на увид се тражив, матични броеви не се запишујев, све по слово на закон си тече, нит се гледа Македонац ли си, Турчин ли си, ВМРО или СДСМ дали си, мушко ли си, чив си... У кафиќи слике на Теу закачени, ајде уз кафе, бори се за свое право, граѓанине кумановски, потпиши се.
Људи огорчени, едвај чекав свој потпис да ставив. Какав АМАН, какви пичке материне, струје неплатени, партиски интереси неиспунети. Ајде, ја сам неписмен, сака ли некој уместо мене број на личну карту да ми напише... Ја сам од село, ама на кој лист ќе ме ставите. Еј, ја сам Албанац, ама ви и на албански РЕШЕТЕ ГО СООБРАЌАЈНИОТ ХАОС имате напишано. Ви и за нас се борите. И наши деца на улицу сакав безбедно топку да играв.
Пу, вмровци, кој ве плаќа овокој да роварите... И тој чусмо... Пу, за коју партију дојдесте овде да дремете? И тој слушнасмо... И громови две попладниња истрпесмо, и град не к'лча добри пола саат и више, и пра не киша како да смо три д'на небањани, не држи проклет сунцобран сву онуј воду што гу небо у нас тера, и пицу на парчиња на деца куписмо, а потписи падав и падав, а Теа не гледа и чека после онуј трагедију, никад више такво нешто град да не доживи и чуе.
Д'н втори и последњи, веќ е крај на акцију, да ги изброимо потписи, редно е... 4054 потпишани граѓани и 593 потписи од граѓани соберени преко онлајн петицију на www.change.org. Браво Куманово мое, браво сви совесни граѓани. За два д'на Совет на општину ad hoc како прву тачку на дневан ред, петицију гу ставља. Дека граѓанска иницијатива постои, од ед'н пут сви се освестива. Река од 5000 људи ќе им дојде до главу ако град не се среди, ако сообраќај на улице не добие тек како наликује на едну цивилизирану средину. Ми смо ве гласале за наше добро, ми ќе ве симнемо ако на овој барање, глуви останете. Запамтите га овој сви ви тамо што у фотеље седите.
И пред Совет, и пред МВР и СВР, и пред мене, и пред њега, и пред градоначалника, пред советници ед'н куп, урбанизми, јавни претпријатиjа, легав 5000 потписи, дерев се у глас, све што тражимо по наше да се реши. Куманово од 100 000 људи, своју нову страну у историју на општину отвара. Дава се налог да се формира координативно тело, све што тражи гласачка и негласачка маса, да се испуни до задњо. Ама паре немамо, не ни е гајле. Ама дивоградбе имамо, и тој не ни е гајле. Ама МВР да биде на терен повише, и тој да видимо сакамо. Ама казне да се пишуев на ангро, ако море-пиши. Ама, ама... Совет на седницу остана да решава питања за нас небитни, ми од граѓанску иницијативу си сас гордо дигнату главу од Комитет искочисмо, и пуштимо гу стоперицу до некое време овија два месеца да брои и одбројава.
У име на граѓани на БОРБЕНО КУМАНОВО, тражимо: да се стави кружан тек, семафори сви да светив, кола непрописно паркирани да се тргнев, да се наместив лежечки полицајци куде може и не може, да се организирав трибине за подизање на свест, да оној, да овој...
Све смо напишале, овериле, поднеле, чекамо. Много стрплење немамо, ама ајде, фору давамо, људи смо и после све. Живела граѓанска иницијатива, живео закон за локалну самоуправу, член 26 што вика дека још и ќе мора да ни плати оптшина за сви иницијативе на граѓани, часни и поштени.
А ти Теа, ти мило и златно дете што покосено остана да легаш по кумановски булевари. Почивај тамо у мир меѓи ангели бели, продужи да бидеш и тамо ученик на генерацију, продужи да нѐ греееш у д'нови ладни, и остани у наши сеќања како дете што много скоро у Куманово, свое граѓанско здружение и фондацију ќе добие.
У име на тебе, на сви загинати од сообраќајни несреќе кои настрадасва како недужни пешаци, собрале смо за 48 саата онолику масу, и ќе изгинемо ако треба, не попуштамо општински органи и сви надлежни и даље да нѐ терав по улице недужни да гинемо. Ми немамо Скопје 2014, немамо цркве за кои се тепамо, немамо ништо осим дивљаци што људи газив, и немамо те више тебе, ама затој имамо силу и снагу да истраемо и к'д е најтешко.
Знам дека нема да се вратиш, и знам дека твои мама и тато су тужни, ама ја гу ипак овуј колумну крсти
ВРАТИ СЕ, ТЕА
Ја сам само една од тужни
