Како во животот се носите со притисоците и заканите?
Се носам како што. Не ми е мене најлошо. Бетер му е на нашиот несреќен поштар Дражен, кој само поради мене и препорачаните сини пликоа од окружните и општинските судови, два-три пати неделно мора да доаѓа во моето мало, зафрлено селце. Пробав да ја решам работата со купување куче, но на крајот се покажа дека крвожедниот ѕвер е мала, весела маскота која поштарот ја поздравува со мавтање со опашката, единственото суштество во целата земја што се радува на тужбите на Жељка Маркиќ.
Особено после текстот „Јебо вас Вуковар“
Со децении по судови им објаснувам на разни жељки маркиќ и нивните адвокати дека јавната критика е цена на публицитетот на една личност, цена на која и јас сум се согласил, сите овие години примајќи квалификации и навреди во споредба со кои, моите текстови се библиски псалми и детски песни. Ако постои таа, како што се вика, душевна болка, мојата душа одамна е отрпната. Или тоа, или никогаш не сум ја имал. Во 35 години што поминаа откако ја објавив мојата прва статија во весник, никогаш во животот не сум пријавил ниту тужел никого. Сè до тој немил случај, кога го лизнав плајвазот и во полиција пријавив шеесетина најлоши закани Фејсбук, само оние шеесетина кои директно и недвосмислено ми се закануваа со смрт. Поента на приказната: можете да ми кажете и да напишете што ќе ви падне на ум - за тоа нели, се боревме - но закана со смрт не е ниту вредносен суд, ниту слобода на говор. На последниот состанок со Жељка Маркиќ, која ме тужеше за текстот „Глупава плавуша“, нејзиниот адвокат рече дека тоа е исто како таа за мене да напише, штоказнам „смрдлив четник“. Па нормално, добро утро, реков, цело време ви го кажувам тоа. Смрдлив четник, југословенско гомно, комуњарски шупак, козоеб, што сакате. Зарем тоа не е прекрасен институт за проценка на вредносни судови? Јас, на пример, можам да те мислам за глупава плавуша, но не смеам да кажам дека ќе те силувам, ќе те убијам, ќе те распарчам и ќе те фрлам во шахта. Можеби изгледа комплицирано, но во суштина не е.
- После сè што им се случува, дали новинарите заслужија бенефициран стаж?
Доволно е да се види просечниот живот и работен век на еден новинар. Денес дури и фудбалерите траат подолго. Поради немилосрдните рокови и дедлајни, ова е стресна работа и без Жељка Маркиќ, Томислав Мерчеп, убиецот од Лора или Владимир Путин. Притоа, да не спомнувам колку новинарски биографии би биле зачувани како чесни, чесни и достоинствени доколку тие, како балетаните, рударите, пожарникарите и контролорите на летање, би морале да се пензионираат на четириесет години.
- Зошто еден Ферал веќе не е возможен денес?
Најпрво затоа што хартиените весници повеќе не се можни, а Ферал беше старомоден, валкан хартиен весник. Не треба оваа работа да се меша со оние рекламни каталози кои денес во трафиките ги продаваат како весници. Втората, многу поважна причина е што почина Предраг Лучиќ. Без Предраг, можеби ќе испаднеше тоа јака пиздарија, но не би бил Ферал. Ако сепак се прашувате зошто Ферал како феномен денес не е возможен, некој нов Ферал, причината е едноставна: Ферал денес никому не му треба. Ако му требаше, ќе го имаше.
- Едно општо, но неизбежно прашање: Какво новинарство имаме денес?
Извини, можеш ли да повториш? Ми се пристори дека прашуваш какво новинарство имаме денес.
- Што може да стори новинарското здружение за подигнување на стандардите и заштита на професијата?
За почеток, да се заштитат најзагрозените: младите новинари кои штотуку ја започнуваат оваа авантура, кои се подеднакво изложени на малтретирања на терен, на нестабилни работни места во таканаречените „редакции“, и на нивните постари колеги, понижени ветерани кои поради стажот веќе не можат да бидат ни возачи на Убер, не па портпароли на некоја ебачка државна агенција. Потоа да се притисне судството и законодавниот дом да ни ги симнат од врат сите оние илјадници пациенти со душевни болки, да го одделат вредносниот суд од фактичката клевета и да ја декриминализираат добрата, стара навреда. Конечно, да се укине хрватското новинарство и да се направи ново.
Едно прашање за новинарски ветеран: Што би им порачале на младите новинари и на оние кои не се, а имаат намера да станат?
Што и да пишувате, пишувајте со свест дека сè што е напишано останува.
Од мене би се очекувало да им кажам на младите да бегаат гз преку глава, бидејќи тоа - како што го нарековте, новинарството - веќе не е она од старите филмови со Роберт Редфорд и Маринко Чулиќ. Ова е несомнено точно, но во исто време - кога ѕвездите ќе се наредат, или самите ќе ги наредите - тоа е најубавата работа на светот. И денес, со шолја кафе и запалена цигара пред празен компјутерски екран, ја чувствувам истата радост како пред празниот лист хартија во машината за пишување пред триесет и пет години. Меѓутоа, за да ја зачувате таа радост - а освен неа не постои друга смисла - не прифаќајте цензура, уцени, свети работи, не прифаќајте ништо друго освен вистината и сопствената глава. Ништо на светот. Кој им ебе матер на сите.
