„Неделава се навршуваат седум месеци од почетокот на војната во Украина, нешто што сè уште трае а за што веќе не се зборува толку многу. На денот кога започна таа војна, а тоа беше 24 февруари, две работи беа многу очигледни. Првата беше дека нема шанси украинската армија да извојува решавачка воена победа над Русија а причината беше едноставна. Русија е преголема. Украина е премала. Руската војска е многу пати поголема од украинската војска. Плус, се разбира, има нуклеарно оружје.
Самата Русија е најголемата држава на планетата Земја. Има релативно огромна економија за регионот и има 145 милиони луѓе. Украина има околу 40 милиони жители. Тоа е најсиромашната земја во Европа. Има просечен годишен приход многу помал од албанскиот.
Само со гледање на најосновните бројки на ниво на Википедија, веднаш беше јасно дека ако сака да остане суверена земја, а се разбира, сите тоа ѝ го сакаме, Украина ќе мора да постигне некаков преговарачки договор со Русија. Со војна нема да стигне таму. Тоа не е морална позиција. Можете да навивате за украинската војска колку што сакате, тоа нема да смени ништо.
Втората работа што веднаш беше видлива за војната е колку многу деструктивна ќе биде. Не само за Украина која е најпогодена, туку за целата западна економија, вклучувајќи ја и нашата економија. Руската енергија ја движи Европа. Беше сигурно дека рецесија во Германија сигурно дека ќе доведе до рецесија и овде.
Колку подолго трае оваа војна, неизбежно сите ќе бидат посиромашни, со исклучок веројатно на Владимир Путин.
Расипуваме работи што е многу тешко да се обноват. И ова беше многу очигледно на првиот ден од војната. Само што во тоа време не ти беше дозволено да го кажеш тоа. Секој што го кажа беше осуден како руски шпион. Без разлика, точно е тоа и јасно им е и на Украинците.
Уште во април, според напис во магазинот „Форин полиси“, преговарачи од владите на Русија и Украина тајно се состанале и „изгледаше дека претпазливо се договориле за контурите на едно преговарачко решение за ставање крај на војната“.
Условите на договорот беа едноставни. Русија ќе ги повлече своите трупи од Украина. Украина ќе вети дека нема да влезе во НАТО, така што секоја страна ќе го добие она што најмногу го сака.
Но, администрацијата на Бајден категорично се спротивстави на оваа спогодба. Советниците на Бајден не сакаа само Русите да ја напуштат Украина. Така ни кажуваат на телевизија, но не е така. Советниците на Бајден сакаат целосна војна за промена на режимот во Русија, очигледно за да се одмаздат за изборот на Доналд Трамп, за кој веруваат дека е одговорен Путин. Беа подготвени да се борат до последниот Украинец за да го добијат тоа.
На 9 април година, Белата куќа го испраќа својот несреќен отпадок, тогашниот британски премиер Борис Џонсон, во Киев. Според украинските медиуми, Џонсон ѝ соопштил две пораки на владата на Зеленски: „Првата е дека Путин е воен злосторник. Тој треба да биде притиснат, а не да се преговара со него. Второ, дури и Украина да е подготвена да потпише некои договори за гаранции со Путин, Западот не е“.
Со други зборови, кому му е гајле што сакаат Украинците.
Америка и Обединетото Кралство бараат тотална војна со Русија, војна за промена на режимот во Русија а фстени во средина, Украинците немаат друг избор освен да се согласат. Неколку дена подоцна, мировните преговори пропаднаа. За ова реписи и да не се известуваше, а беше пресвртница во војната во Украина.
Ова беше моментот кога целта се промени - од враќање на Украина на она што беше пред инвазијата - тоа изгледа разумно за сите на Запад - во нешто многу различно, во војна дизајнирана да го собори Владимир Путин, исто како што го соборивме Садам Хусеин па после ќе му ја мислиме. Тоа очигледно е лудо и опасно, но тоа е местото каде што сме и од тој момент па натаму, сè се промени и така стигнавме до онаму каде што сме денес, најблиску до нуклеарен конфликт во историјата“ вели во својата анализа Такер Карлсон.
