Предграг Пеѓа Стојаковиќ било мирно и срамежливо дете, приврзано за семејството и уште од рано детство било јасно дека ќе се занимава со некој спорт. Се испробал во карате, одбојка, ракомет, фудбал, а мајка му го запишала во школа за танц.
Од сите спортови кои ги пробал, кошарката најмногу го привлекла, па почнал да тренира за локалната екипа Папук. Но за жал семејната идила на Стојаковиќ ја прекинала војната кога тој наполнил 14 години.
Како Срби биле принудени да ја напуштат Хрватска, бидејќи навечер им ѕвонеле на телефон, им пишувале заканувачки графити по што притисокот им станал неподнослив.
Во родното место имале две куќи, две продавници и огромен имот, но поради сите непријатни околности завршиле во Земун во гарсоњера од 25 квадрати.
„Имав 14 години кога поради војната во Хрватска се преселивме во Белград, каде останавме две години. Тоа за мене беа две пролазни години. Живеевме во Земун каде ги посетив сите училишни сали каде се играше кошарка. Сè ми беше непознато, бев нов, дете од провинција и зборував поинаку. Доживеав и пријатни и непријатни ситуации. Се запишав во трговско училиште, мислејќи дека ќе ја продолжам семејната традиција, бидејќи родителите мои беа трговци. Истовремено почнав и со кошарка. Талентот ми го открија во школо и така почна сè“.
Откако му го откриле талентот, Пеѓа за брзо време почнал да тренира за јуниорите на Црвена Звезда, клубот за кој навива уште од мал.
„Меѓу Србите и Хрватите, постоеше правило да се навива за Звезда. Се знаеше дека ако навиваш за Звезда значи си Србин. Сепак сметав дека навивањето е и наследно, бидејќи татко ми беше звездаш“.
Од јуниорски, Пеѓа во 1992-ра како голем талент бил префрлен во прв тим. Потпишал договор и добил стан за користење од 50 квадрати, а со тоа и поголема комоција за неговото семејство. Во тој период уште одел редовно во школо, па се сеќава на една анегдота од тренинзите.
„Едно утро не се појавив на тренинг. Кога ме прашаа каде бев, јас нормално одговориш во школо. Тренерот со насмевка ме праша: `Па ти уште одиш во школо`? Тогаш ми објаснија дека ако сакам да тренирам со прв тим, нема да можам редовно да одам во школо. Од тој момент цел мој живот се сведе на клуб, тренинзи и дружење со луѓе од клубот“.
Но во тој моќен тим немал голема минутажа, па следната 1993-та одлучил да го напушти Белград. Во тоа време во неговото семејство се појавиле нови доста сериозни проблеми. Неговиот постар брат Ненад имал тешка болест на бубрезите, а лековите за да има нормален живот биле ненормално скапи. Тогаш во Србија имало санкции и одлучиле да се преселат во Солун.
„Добив понуда од ПАОК кога имав 16 години. На почеток проблем ми беше комуникацијата. Меѓутоа благодарение на големиот број на наши играчи во Грција, скоро и да не морав да учам грчки. Но кога останав сам во екипа бев приморан. Во ПАОК минав пет убави години и запознав многу пријатели. Уживав и во приватниот живот и многу се поврзав со Солун. Некако Грција целосно ми одговара за живот и слободно можам да кажам дека ми е како втора татковина. Дури и откако заминав во Америка купив стан во Грција“.
Пеѓа минал пет одлични сезони во ПАОК, а во последните две постигнувал над 20 поени по натпревар. Бил прогласен за МВП на лигата, а два пати избран и за најдобар играч на Ол Стар. Во сезоната 1997/1998 стана прв стрелец во Европа. На 21 година замина во најсилната лига во светот и го облече дресот на Сакраменто.
„Америка беше мојот детски сон и едноставно сакав да се пробам за подоцна во животот да не се каам. На крај се исплатеше, но не беше лесно. На почеток ми недостигаше мојот претходен начин на живот. Ми сметаше нивната култура, јазик и сè друго. Но со тек на време ги запознав нивните предности. Грците се топол и гостопримлив народ, како нас Србите, додека Американците се некако ладни и одбивни на прв поглед. Меѓутоа Американците ги ценат луѓето, а го ценат и тоа со што се занимаваат. Им даваат шанса на младите и амбициозните. Како што одминуваа годините и јас созревав и носев правилни одлуки. Уживав во НБА и го остварив тоа што го посакував. Освоив шампионска титула и играв на Ол Стар“.
Стојаковиќ играше со посебен жар за селекцијата на Југославија со која го достигна врвот во репрезентативната кошарка. На ЕП 2001 стана европски прв без пораз, а следната година и светски во Индијанаполис.
„Ми беше посебно задоволство да го носам националниот дрес и да ја претставувам нашата земја со достоинство. Посебно ме нервираа Американците кога ме прашуваа каде сум роден. `Јас сум Србин каде и да сум роден`. Но, ако им кажам дека сум роден во Хрватска, веднаш ме прашуваат: `Значи вие сте Хрват?`. Не им беше јасно колку Срби живееле во Хрватска, но и да имав време да им објаснувам, ништо немаше да сфатат, па ми беше наједноставно да им кажам дека сум роден во Белград“.
Татко му Миодраг Стојаковиќ во една прилика има откриено дека некој Албанец му нудел дури 450.000 марки за куќата, но го одбил бидејќи се плашел да не го осудуваат неговите сонародници.
Пеѓа мина незаборавни 8 години во Сакраменто (1998 – 2006) и беше дел од златната генерација која не успеа да освои прстен против моќните Лејкерски, но титулата ја почувствува со Далас Маверикс и така ја заврши кариерата во 2011-та, шампионски.
Кингси во 2014-та година го повлекоа неговиот дрес со број 16, а следната година го назначија за директор во одделот за развој на клубот. 43 годишниот Стојаковиќ е оженет со грчкиот модел Алека Камила која е три години постара од него. Имаат три деца.
Одиме уште еднаш со неговата магија која ја објавивме пред пет дена.
