Никогаш не сум бил у Њујорк. А и шо ќе праам таму кога CBGB веќе не работи. Ако ми е за гужва, гужва има и у Скопје. И тоа за извоз. Шала на страна, ќе му појдам на Големото Јаболко кога-тогаш, макар и у бастунски денови. Од толку музика, филмови и литература, имам некое чувство за осет дека го знам градот што никогаш не спие како да ми е роден. Или у најмала рака како да сум имал баба таму кај која ме праќале на летен распуст.
Неодамна слушав некој поткаст за динамиката помеѓу работата и слободното време и како луѓето од длабокиот запад го балансираат тоа. Експертот што зборуваше на темата, како пример го издвои следниот њујоршки тренд: Почнале у строги центар на градот да отвараат еднокреветни соби/хостели од 4 квадрата, достапни за рентање на случајните минувачи којшто се капнати и им треба саат-два-три дремка за да продолжат со борбата во бетонската џунгла, или на луѓе којшто работат две работи, а смештајот им е “на Леми Килмистер зад грбот“, па да можат да испраат грб у меѓувреме. Цените биле доста попристојни за разлика од регуларните смештаи. Хах, дремка to-go. “Здраво, ај ако може една попладневна дремка. За тука или за носење?“
Шалтерскиот “за носење“ пристап постоел отсекогаш. Особено кога станува збор за храна. Уште у древните Грции и Римови имало места каде што продавале леб и месо за патниците. Во средновековна Азија и Европа такуѓере: разни дамплинзи нудли, или пити со месо биле достапни насекаде. Со подемот на индустријализацијата растела и побарувачката за брза а евтина храна за работничката класа. Така ги имаме британските “фиш ен чипс“ вендори. Но сепак Јуесејците се шампиони во играта. Особено со појавата на автомобилите и славните “драјв-ин“ шалтери уште у 1920-тите којшто (де)еволуираа во огромни ланци на брза храна што моментално се достапни и за жал сѐ уште мега-популарни низ цел свет.
Нема да навлагаме подлабоко во социолошко-нутриционистичките навики на новото доба, туку ќе се фокусираме на една њујоршка “за носење“ кафана од 70-те години на минатиот век: Сребрена Палата, какво прекрасно име за кафана доколку Кемал Маловчиќ ти е резидент певаљка. Ова место било познато и славно по еден оригинален рецепт којшто можел да се најде само таму: Пилешко-Марабела - печени кисело-слатки батаци што ја носеле свежината на Медитеранот во таа асфалтирана престолнина на смогот.
Денес ќе го демистифицираме овој класик од Менхетен.
Хеј хоу, летс гоу:
Преедноставно е: од вечер ги маринираме батаците во истиот огноотпорен сад во којшто ќе ги печеме. Правиме хоризонтални пресеци по кожата на секое парче батак.
За маринадата: 5-6 чешниња лук сецкани на што е можно по ситно. Врз нив следува многу оригано и црн пипер. Бааги сол. Од течности одиме со вински црвен оцет и маслиново масло. Мешаме. Маринадата ни е репетирана.
И сега прати финта: пред пилешкото да го префрлиме во садот за маринирање, низ истиот редиме сецкани суви сливи, зелени маслинки и капери.
Врз овошјето и зеленчукот ги редиме батаците, сетне ја истураме маринадата и на крај расфрламе уште малку сува слива, маслинки и капери.
Садот го обвиткуваме со кујнски најлон и у фрижидер на преноќување.
Утредента го вадиме садот од фрижидер и врз месото посипуваме половина литро вино. Другата половина ја посипуваме врз јетрата дур чекаме местото да се испече.
А пред да печеме, врз батаците лефтерно нанесуваме малку кафеав шеќер. Ќе направи магија. Сечеме на 180, час и половина. Опционално и незадолжително можете после четириесет и пет минути да ги извадите батаците од фурна и со лажица ги посипате одозгора со џусот којшто е всушност микс од белото вино, маринадата и соците кои ги пуштило пилешкото месо. Враќаме и печеме до крај.
После час и половина кожата од батаците треба да е доста крцкава и коската скроз елегантно да се двои од месото.
Пред да почнеме со делкање, делкаме магдоносна ситно нанесуваме насекаде низ садот. Јас како придружници на ова главно јадење исецкав малку жежено сирење и зелена салата.
И се разбира, многу вино.
На здравје,
Кирил Стоименов - њуамстердамец
