„Сè минува, само тешките метали не минуваат“, вели Игор Смилев, еден од неколкутемина велешани и велешанки (и по некој скопски ентузијаст) во овој европски документарец, луѓе кои во името на оние блиски кои ги изгубиле, и на сите оние кои не сакаат да ги изгубат, пробуваат да сторат нешто за загадувањето од кое во Македонија се умира двојно повеќе од просекот на континентот. Да, загадувањето кај нас е само сезонска, зимска секирација. Затоа е и вака.  

Не влезот во продавница на Анхоч во Ѓорче Петров.

Само што го заврши својот настап, веднаш стартуваше хајката и отстрелот на ова дете од страна на докажаните наши домашни ловџии. Никола не е како нивните деца дома. Нивните деца се први во сè, а не последни како Никола.

Таа Олимпијада што ја гледате се спрема 4 години во неа се вклучени 20.000 луѓе. Скопје се пече како под вршник зашто дрворедите се десеткувани. Во Париз врне, лие и во такви услови се свири, пее, игра, плови. Да е еден дожд на дивите метални тераси во Струга, струја луѓето ќе ги убие.

Еден глупсон од жанрот „travel blogger“ со 600.000 Инстаграм следбеници, деновиве предизвика мини балканска војна на мрежите откако дојде во Пула, нарача кебапи и ги прогласи за „хрватско национално јадење“. Можете да замислите каков правдољубив гнев се разгоре, од Велес преку Лесковац до Бања Лука. За црепот (Том Гронд од Холандија), кебапите се хрватска верзија на донер. Андрија реши малку да се спрда со таа каста.