Макс Амини, американски стенд-ап комичар со иранско потекло, пробува на публиката да ѝ ја долови „тежината“ на оној „орелски“ поздрав кој Албанците го прават со рацете (памтете Ахмети кога во вежбаше на стари години?), и како тоа го доживуваат Србите. Ко за беља, од публика се јавува Србинка, за да го поправи Амини, тоест да го потврди неговото мислење дека сето тоа гневење е непотребно. 

Не ми требаат политичари на џума, вели мудриот човек, ако доаѓаат за мене, подобро да не доаѓаат. Џума, постење... тоа се обреди за благодарност кон Бога. А верата е нешто друго, верата е како се однесува човекот. Што ако едниот комшија ми се вика Мухамед а другиот Марко, ако Мухамед ме малтретира и ми фрла ѓубре во двор, за разлика од Марко кој е прекрасен човек. Кој ми е поблизок? 

Додека науката и светот мозгааат како да го спречат најавеното подигнување на нивото на морињата и океаните, одговорот и виновниците сето ова време ни биле пред очи. Криви се децата кои фрлаат камчиња во море, со што проблемот само се влошува а со текот на години - се таложи. Решението е јасно, наместо да се фрлаат, камчиња треба да се вадат од водата. После Архимед, ваква генијалност не е видена.

Лака во моментов води еден симпатичен подкаст „Опет Лака“ но одамна е јасно дека дечкото од Горажде не под винкла (во најдобра смисла). Една стара сцена со него, кога бута грав (како да нема утре) и како тој почнува да губи осет дали јаде во програма или надвор од програма, водителката се пика во фрижидерот за да го сокрие смеењето. И тука Лака закуцува легендарна реплика.

- Не мрдам од функција додека мојот пра-пра-правнук не биде милионер. - Дали е тоа коректно кон граѓаните? - Кои граѓани? Па тоа све сељачишта се.... Така тече ова интервју за кое, да не се објаснуваме после со оние кои нема да ја регистрираат иронијата и сарказмот, одма да кажеме дека, за жал, човекот не е министер туку се работи за босанскиот глумец Мирза Мушија. А убаво би било кога стварно...

Хрватскиот истражувачки новинар Домагој Маретиќ тврди дека поседува документ кој му го дала главната банката на Слободан Милошевиќ, старата Борка Вучиќ, кој сведочи за една од највалканите тајни на екс-југословенските војни: за време на најголемите злосторства, протерувања  и пљачки, Милошевиќ и  Туѓман имале заеднички сметки на Кипар со кои се финансирале воените игри.