Успехот на Александра Пријовиќ како парадигма на цивилизацијата

Девојката изгледа убаво, убаво се облекува, пристојна е, убаво комуницира, маркетингот што ја следи е блиску до совршенство. Па што не е во ред со тоа? Празнотијата. Целосна празнотија, плиткост, бесмисленост. Ние како општество, како луѓе, како цела цивилизација, полека но сигурно тонеме во сè поголема и сеопфатна ПОВРШНОСТ.

На споменатата пејачка ѝ успеа она што никому, од Здравко Чолиќ и Бјело Дугме не му успеа – три полни Арени во Белград, пет во Загреб, Сараево, распродадени концерти на други места.

Постои едно старо правило „De gustibus et de coloribus non disputandum“ проследено со познатото „но“. НО - за што овде се работи?

Доколку сте преслушале некоја нејзина песна, ќе видите дека тоа е претежно фолк поп, со крајно банални текстови. Девојката изгледа убаво, убаво се облекува, пристојна е, убаво комуницира, маркетингот што ја следи е блиску до совршенство.

Па што не е во ред со тоа? Празнотијата. Целосна празнотија, плиткост, бесмисленост. Тоа е она што не е во ред.

Секој од нас секојдневно ужива во „лесната“ забава. Нешто што нè опушта, ни ги оттргнува мислите од тмурното секојдневие макар и за момент, ги растерува грижите и ни го подигнува расположението. Она што е проблем е кога таа лесна забава станува образец што се следи, а образец не може да се формира ако не постои внатрешен нагон (или подобро кажано нагони) за да биде формиран.

Ние како општество, како луѓе, како цела цивилизација, полека но сигурно тонеме во сè поголема и сеопфатна ПОВРШНОСТ. Површноста е друго име за денешното општество, а во добар дел (ако не и најголем) кон тоа придонесува лесната достапност на информации.

Не мислам на проверени, вистинити информации, туку на информации од секаков вид. Буквално сме преплавени со нив. А кога има многу од нешто, тешко е да се концентрирате и да изберете што е важно. Влегува во едното уво, од другото излегува.

Погледнете ги луѓето, обрнете внимание особено на младите, во автобус, на станица, во кафуле итн. Повеќето од нив гледаат во телефоните. А потоа обрнете внимание ШТО конкретно прават. Ќе видите дека повеќето од нив стално работат со прстот - скролаат. Забележете колку долго се задржуваат на нешто што го виделе на екранот. Ќе откриете дека тоа е обично многу краток временски период. Тие не навлегуваат во она што го сретнале. Тие не се концентрираат. Тие продолжуваат понатаму. До следната информација. Па до следната. До следната... И така бесконечно.

Резултатот е површност. Тотална површност. Се разбира, мобилните телефони не се единствените виновни за ова. Тоа е само израз, резултат на сè друго што ги (нè) опкружува, брза храна, кратки контакти, брзање, трчање кон следната цел, целата цивилизација е создадена да ја задоволи таа моментална, кратка потреба, после што во суштина останува само помала или  поголема празнина.

Прашајте ги младите колку книги прочитале последнава година. Колку филмови гледале кои не се холивудски блокбастери или ретардирани домашни продукции. Дали гледаат повеќе филмови или серии? Ќе видите дека во огромен процент преовладува кратката (и пократка и помалку оптоварувачка) форма.

Да се ​​вратиме на Пријовиќ. Може да се направи јасна корелација во однос на типот на музика (и општиот вкус) со нечија личност и карактер. Се разбира, тоа никогаш нема да биде 100% точно, но сепак корелацијата е висока. Колку е покомплексен вкусот, толку е покомплексна личноста. И обратно, колку е помалку сложен вкусот, толку е помалку сложена личноста. На сложениот ум му требаат повеќе предизвици за да ги задоволи потребите отколку на помалку сложениот ум.

Ова звучи снобовски и елитистички, но вистина е. Примитивниот ум бара лесна, брза, едноставна забава. Колку е покомплексен умот, барањата му растат сè повеќе и повеќе. Сложениот ум, сложената личност се изискувачки. Погледнете ја околината, самото ќе ви се каже. Ова се однесува на сите видови уметност - музика, литература, филм, сликарство и скулптура, останатите уметнички форми на изразување...

Огромниот успех на Александра Пријовиќ најпрво ни кажува каде се движи нашето (и не само нашето, има безброј Пријовиќки низ светот) општество, во која насока се движи. Кон подигање или спуштање на границите и степенот на задоволство, кон комплексност или кон примитивизам.

Никола Врањковиќ, бесплатен концерт во СТУДЕНТСКИОТ град, меѓу ИЛЈАДНИЦИ СТУДЕНТИ, полупразна сала. Александра Пријовиќ, ја гледа секој осми жител на Загреб. Каде сме, што сме, каде одиме и каде ќе стигнеме, одлучете сами.

@laki2112

17 декември 2023 - 07:43