Звучи парадоксално, но сите оние фрустрирачки моменти кога се мачиме да се сетиме на нечие име или на некој податок всушност можат да бидат добри за нашата моќ да запомниме.

Сте запишале во тефтерче, сте врзале конче за прст, сте се заколнале дека ќе запамтите. Па сепак, нештото едноставно ви се слизнало од ум - сте заборавиле нечиј роденден, да пренесете информација, просто да свртите телефон. Ново истражување ви го наоѓа оправдувањето коешто ви е потребно.

Пред неколку дена, по подолга пауза, продолжи „Пики Блајндерс“, со последната, шеста сезона. Во април ќе има премиера на исто така финалната сезона на „Бетер кол Сол“. Прва помисла - едвај чекаме. Втора помисла - за што ли се работеше во последните епизоди?

Имате ли во друштво човек што памти какви патики сте носеле, во втора средно, на час по македонски кога професорот дошол неисчешлан, или нормални сте?

Знаете она кога не ви текнува на име на актер, или наслов на книга, или име на песна? Лесно е, внесувате нешто асоцирано со нив во Гугл и обично машината ви го исфрла резултатот. Обично. 

Нормално е ненормалното да се потисне во меморијата, за да може да се живее понатаму. Така било низ историјата, така ќе биде и сега. 

Не сме баш сигурни дека би сакале да го употребиме. Ама па можеби би слушнале нешто важно, што инаку го пропуштаме, додека не се слушаме себеси.

Македонците денес живеат во минимум две крајно различни истории. Што од тоа ќе остане во сеќавањата, како колективната меморија ќе го фотошопира истото и како ли за две три децении тоа ќе им изгледа на оние кои се сега мали.

Професори од UCL (University College London) успеале да патентираат шема која покажала дека мозочната активност пред некој настан е еднакво важна за негово меморирање како и онаа по случувањето. Треба акцијата да се префрли од лево на десно.

Не џабе викаат дека сè е во мерката.

Во ерата на Фејсбук и другите социјални мрежи кога луѓето фото документираат и најбанални моменти од своите животи, на актуелност добива една стара идеја на Ерих Фром за фотографијата како отуѓено сеќавање.

Ингрид Бергман велеше дека среќата е составена од добро здравје и лоша меморија. Науката потврдува за последново, дознавајќи дека мозокот активно работи на тоа да заборави некои работи.

Славниот психоаналитичар секако не пишувал ништо за iPad-от и современите таблети. Но метафората која ја користи во еден помалку познат есеј посветен на „Мистичниот пад" чудно потсетува на структурата и функцијата на оваа денешна технологија.

Не се знае како на ова ќе реагира наставничкиот колегиум но затворањето очи е најефикасниот начин да се запомнат битни информации. Очекуваме студија која ќе потврди дека препорачаната доза мижење е 45 минути.