Музичката комуникација на сцена е од суштинска важност и може да направи разлика меѓу просечна и исклучителна изведба. Диригентот со очите и изразот на лицето дава назнаки, охрабрува но и опоменува, сето тоа затскриено од видикот на публиката. Членовите на оркестарот, пак, на овој начин меѓусебно се координираат. Нешта кои беше тешко да се постигнат додека се носеа маски, па веројатно тоа и беше една од причините зошто оркестрите паузираа.  

Песна на англиски доселеник во САД од 19 век содржи интересен детал, кој не е само некаква поетска метафора, туку податок за вистински обичај во фолклорот на Нова Англија (североистокот на САД). Тој укажува на поврзаноста на луѓето со останатите суштества и потребата од споделување и арно и лошо.

Еден вид глувци пронајден во шумите на Централна Америка има музички репертоар од скоро 100 ноти. Но Scotinomys teguina, или „пеечкиот глушец“, не е импресивен само заради неговиот вокален опсег, туку и заради брзите дуети со други припадници од својот вид, кои личат на човечки муабет.

Едноставните случаи на несогласувања би требало да се разрешат токму така - едноставно. Но што е со оние подлабоките? Наспроти сите заложби за „приближување на ставовите“, тоа во такви случаи едноставно не е можно.

Границата на нашата толеранција на тишина кога поставуваме прашање некому е само една секунда. Потоа или претпоставуваме дека соговорникот нема воопшто да одговори, или почнуваме да го препрашуваме што е работата. Ако прашањето е тешко, другиот најчесто почнува да „хмка“. А ние да беснееме.

Со темата што тоа нè спречува да се сослушаме се имаат занимавано и сериозни теориски физичари. Ако во еден дијалог се влегува со мотив да се победи другиот (овдешните малоумници тоа го викаат „да избрише под со него“), таквиот дијалог само ќе доведе до уште поголема конфузија и недоразбирање.

Ним главно им е одбојна нашата слобода и храброст да бидеме тоа што сме. Никому не му должиме ни објаснување ни полагање сметки сè додека со нашите постапки не нарушуваме нивни права. Колку само животи биле упропастени заради оваа потреба "да им објасниме"?

Телефонот - знаете оној апарат на којшто го ставате увото за да зборувате со некого - станува излишен во ера на други формaти на комуникација. Терминот изгледа треба да се ревидира, бидејќи тој веќе не го подразбира истото што и во времето кога тоа беше единствениот начин да чуеш нечиј глас, и тоа само откако ќе ја изговориш магичната формула: „Ало, Миле, ми текна".

Кога државите и нациите забрзано и во од го менуваат својот идентитет станувајќи сè поразновидни и пошарени, треба ли да постои заедничко јадро на факти и референци кои ќе ги зближат етничките и останатите општествени групи и ќе овозможат полесна комуникација меѓу нив?

И кај нас социјалистичката работно-просторна парадигма наречена канцеларија (машина за чукање, фикус, алкохол скриен во кластер) беше заменета со тн. океански простори. Сите во иста, голема просторија, на отворено, со можност за непосредна комуникација, демек поефикасно и подобро за работа. Нема врска.

Советот на еден од највлијателните американски педијатри за тоа како да му зборувате на вашето двегодишно дете гласи: третирајте го како да е мајмун или во најдобар случај, човек од пештера.