Дали жената може и треба да биде задоволна во брачниот кревет, а сепак да остане доследна на верските поуки? Прв ваков водич напишан од муслиманка се обидува да одговори на ова прашање.

Не ги пуштаме децата да играат во кал, ги давиме во антибактериски препарати, ги чуваме под стаклено ѕвоно. Тие пак развиваат алергии, астма и егземи. Аман, оставете ги раат нека се валкаат, повикува нова книга на темата.

Сите оние кои се ставиле на некоја од диетите кои се во моментов „ин“ - хроно, протекали, прашоци од сурутки - го знаат она чувство на поетски копнеж во првите денови кога се „симнуваш“ од шеќер. Ама долгорочно изгледа борбата со самиот себе се исплати.

Последниве неколку години терминот „усна историја“ се прелеа од сферите на етнологијата, антропологијата и историјата во популарната култура. Па има усна историја на Саут парк, на Терминатор, на порното, и што уште не. Нова книга со овој термин во насловот се однесува на ликот и делото на Боб Марли.

За сите оние кои се обиделе целосно да го исклучат месото од исхраната, и не успеале, сега има нов, попрагматичен пристап. Како и за секој нов тренд, и за овој има книга.

Бритни Спирс мрази ролат од мелено месо и секаква „набабрена“ храна. Артуро Тосканини мразел риба. Ен Рајнд се грозела од салати. Оваа книга е истражување на светот на храната, но од страната на аверзиите кон неа.

Во вторник 30.5 со почеток во 17 часот во Менада ќе се оддржи промоција на македонскиот превод на романот на Миљенко Јерговиќ, „Рута Таненбаум“. Иако не се работи за биографија, книгата е инспирирана од приказната за девојче кое го нарекувале „чудо од дете“, а чиј живот завршил трагично на само 16 години. Која била Леа Дајч?

Од скромно сточарско потекло до кулинарска ѕвезда - вака би можела да гласи една богата историја на путерот. Токму тoa e и насловот на книгата за вистинскиот „шеф“ во кујните на познатите шефови.

Стрип-албум за стриперската професија, направен врз основа на изјави на 300 соговорнички од бизнисот, а издадена со пари собрани преку кампања на Кикстартер. 

Не дека и претходно немаше романи кои од далеку најавуваа можност некој како актуелниот 45-ти претседател на САД да го преземе кормилото на земјата. Но новата книга на Хауард Џејкобсон е опишана како „брутална сатира која ги повикува сите писатели на активен отпор“ кон човекот кој сега има име, презиме и еден фин епитет, кој е просто греота да се троши за опис на ликови како него.

„Си беа еднаш едни луѓе, и сакаа да се ослободат од лошиот капитализам. Како можеа да си ги остварат соништата?“ Вака почнува нова книга која се обидува да им ги приближи вистинските идеи на комунизмот на новите генерации, растени на капитализам.

Не стана претседател на САД, но ја форматираше публиката, и од целосен аутсајдер успеа да стане вистински хит, особено помеѓу младите. Сега Сандерс им се обраќа со нова книга, за да не ги остави да се „оладат“ до следните избори. Затоа што и во меѓувреме има многу нешта што тие можат да ги сторат.

„Ако некогаш сте се сомневале што се случува во Европа, читајте го Варуфакис“, вели критиката за новата книга на некогашниот министер за финансии на Грција, која уште неизлезена (официјално се објавува утре, 4.5) е веќе бестселер на Амазон.

Горчина. Јарост. Бес. Палетата чувства кои би можеле да се категоризираат под „лутина“, рефлектирана и во јазикот, варираат и во интензитет, и во тоа кон што се насочени. 

Деновиве (и не само деновиве) кај нас е актуелна темата со расфрлањето отров по улици со кој се трујат уличните животни. Но во екстремни околности низ историјата луѓето се решавале сами да ги еутаназираат своите миленици. Оваа книга зборува за една таква трагедија, која се случувала непосредно пред Втората светска војна.

Нејзиниот син, Дејв Грол, од Фу Фајтерс и претходно од Нирвана, сигурно ѝ дал многу поводи за гордост, но и за секирации. Можеби како некој вид терапија, жената одлучила да ги спореди своите искуства со други жени во истата ситуација. Резултатот е книга за овие „рок мајки“.

Реткост е автор со потекло од Косово да се најде, и тоа со дебитантско дело, помеѓу одбраните за превод на англиски од престижен издавач. Но дали вметнувањето на зборот „Југославија“ во наслов кој треба да асоцира на „егзотично“ потекло и тешка имигрантска судбина знае да биде и маркетиншки трик?

Вчера, 10.04, беа објавени добитниците на Пулицеровата награда за 2017 (деталниот список тука). Најинтересни за нас се оние во категоријата Уметност и книжевност, во која за „генерална нефикција“ наградата ја доби Метју Дезмонд, за книгата „Истерани: сиромаштија и профит во еден американски град“.

Кои познат писател употребува најголем број клишеа? Дали има нешто заедничко во начинот на којшто се напишани големите книги - класиците и современите бестселери? Дали мажите и жените пишуваат различно? Кои зборови постојано се повторуваат во нивните дела? Ова се некои од прашањата на кои се обидува да одговори нова книга.

Да немаш „ни срам ни перде“ во нашата народна мудрост означува дека си го загубил и последното човечко во себе - способноста да чувствуваш мешавина од нелагодност и вина за сопствените (погрешни) постапки, или просто дeка си дрзок и без осет. Но од еволутивна гледна точка срамот не е баш некоја предност. Зошто тогаш толку долго се задржал во човечката историја, иако изгледа дека денес губи на сила?

Комедија која се занимава со тешки теми како расизам, сексизам, хомофобија и користи „мрсен“ и крајно некоректен речник се вика „сина“. Зошто?

„Овозраснив!: стикери за пораснати“ ги зема предвид сите банални, но доволно тешки секојдневни постигнувања, кои за многумина не се лесно совладливи. Нешто како книга за самопомош, таа е всушност албум со сликички, преку кои се навикнуваш на тешката задача да бидеш одговорно возрасен, и се самонаградуваш секогаш кога ќе успееш во тоа.

Нова книга под наслов „Трувajн: двајца браќа, киднапирање и потрагата на една мајка“ на Бет Мејси е посветена на животната приказна на двајца албино браќа со афро-американско потекло, кои биле грабнати и присилени да настапуваат во циркус во 1920-тите.

Вознемирувачка, ама издржана лекција по историја: нова книга тврди дека ретките случаи на еднаквост од глобални размери била постигнувана исклучиво во времиња на големи кризи, кога на Земјата шетале четирите јавачи на апокалипсата (кои додуша ширеле несреќи главно во женски род): глад, смрт, војна и освојување. Зарем до ова дереџе дојдовме, да се надеваме на апокалипса?