Во кој и универзум да живеете, Славчо Мисевски живее во паралелен на него. Единствената точка во која можат да се сретнат тие два света е едно такси со кое тој шпарта по Скопјево. Но, под хауба Славчо крие една неуморна креативна машинерија. Копиљациве го имаат јутјуберот Џипи, ние сега го имаме Славчо. Кој е за ферка?

Во иднина кога ќе слушнете некоја друга верзија на песната Кочиз од Аудиослејв, ви гарантираме дека во неа ќе ви фали - тарабука. Наши дечки, браво дечки!

Апикација која се базира на краудсорсинг и дава мапа на градовите односно нивните делови според тоа каква категорија луѓе доминираат во нив. За Скопје да не се чудите што резултатите се малку поинакви од она што го знаете за маалата. Според ова испаѓа дека Дромци се костумосани а од  Карпош 1 и 2 нормални. Абе ајде!

Главниот град на државата, потесното градско подрачје, 2017 година.

Така е, само што во моментов на лагер немаме потазе доказ па се враќаме во февруари 1991 (година на осамостојувањето), кога Доне Скендеров и Петар Пепи Георгиевски (тогаш Green Grass Dreams) седнуваат во студиото на Нечак и на касетофон, со ритам машина и гитара ги снимаат овие 4 песни. Пазете ја вие Македонија, како лепршаво почна а како уморна заврши.

Дајте да пробаме да дешифрираме еден многу чуден детал. Во документарец на Блумберг за Русија, има сцени од уривањето на Берлинскиот ѕид. А на ѕидот, меѓу другото, нај на нашки некој напишал: ДАНИ, ТЕ САКАМ! Кој/а е Дани, што љубов било тоа, како се случил овој графит?

Една прастара аналогна колумна која нè враќа во времето кога публиката читаше како Бојку го судеа, Ѓинѓиќ го утепаа, а ние се натегавме како да ја покажеме вистинската правоверност кон НАТО. Од тие времиња жив е само олошот и чудесната верба во НАТО. Дилавер не е, а и за публиката не сме баш сигурни.

Да видиме кој каде ќе оди во 2027 година и каква перспектива имаме ние во стремежот да го стигнеме светот. Накратко, имаме една добра и една лоша вест за вас. Добрата е што конечно со воз ќе се поврземе со Бугарија. Лошата е што за десет години светот има поинакви планови. 

Пичка ви матер скоро на сите.

Има еден аудио момент кој пар дена нè мачи. Сцена од славењето е, кога Македа му пушта рака на скопскиот градоначалник а овој кликнува нешто за кое не сме сигурни што е. 

Увид во опуштениот и шармантен дел од Скопје. Тие се ем шарени ем покажуваат заедништво, ама не те напињаат ко овие другиве ајвани. 13 минути тотална позитива од денот на Боб Марли на Школка во парк. Тука е Шопето и други фаци што ги познаваме ама ѕвезда на вечерта е еден клинец со црвено капче. 

Од онаа луцидност на Рамбо дека турбо-фолкот е всушност панкот на новите млади со кој тие го покажуваат својот бунт кон светот на нивните родители (кои слушаа „квалитетна музика“ па сепак сјебаа и држава и сè) па до интересната еволуција накај нетипичните сексуални ориентации. Во секој случај, турбо-фолкот е покомплициран (и поинтересен!) феномен отколку што тоа го мислат лажните, напувани музички елитисти кои сметаат дека завршиле работа со тоа што ќе се гадат од него.

Да не му се верува на човек колку кофи колективна енергија сме подготвени да поарчиме на будалаштини. Како да ќе ни се сменат животите ако се пласираме вака или онака на Евровизија. Гледам, СФРЈ уште не може да се освести од победничката еуфорија по триумфот на Рива.

Јес да сами побаравме да видиме како изгледа „Девојка на денот“ во електричната Тесла, ама не очекувавме дека нашиот префинет избор на содржини толку далеку добацува.

Секој си има слаба точка. Оригиналниот Пато зашмелцуваше на моментот „да се изгради асфалтот, патот...“ На наш Коце пак, глич во Матриксот му се случува кога треба да го изговори зборот „афирмира“. 

Се сретнаа! Најдоброто од Америка (електричниот автомобил на Илон Маск), и најдоброто од овде (после турлитавата во Чамо).  Им посакуваме уште многу заеднички пројдени километри.

Дел од расказот „Велигден “од учебникот по македонски јазик за четврто одделение. Видиш, нам досега никогаш не ни текнало да бидеме носталгични по тој момент.

Во ера кога национален спорт одамна е станато (демек промуќурно а всушност одвратно параноично) читање меѓу редови, нашата рубрика доби награда за промовирање на онаа навика понекогаш да се читаат и редови. 

За оние кои живеат во песната „Данас отварам очи након свих ових година“. И за оние кои упорно се прават наглуви на некои други „песни“ па им пречи само „Послушајте патриоти“. Не за да ги изедначиме (заради политичка коректност) туку затоа што сите ни одат на курац.  

Шармантно надреалистично лудило а документарен филм. Додека тогашните наши млади режисери чекаа да ги погали музата и да добијат инспирација, дојде Србин од Чешка и ја сними Шутка.