Ако ве гаѓа таа емоција кога Раде Шербеџија ги рецитира славните стихови на Арсен Дедиќ, тогаш ќе ве гаѓа и ова. До некое време. После работите стануваат поконкретни и поопипливи од романтизираното сеќавање на девојката од младоста. Ми се плаче, ми се лае.
