Еден куп предмети, подмети и прироци за секојдневна употреба се именувани по италијански градови. Еве примери: венецијанките по Венеција, миланезе и болоњезе сосови по Милано и Болоња, наполитанките по Наполи. Но после сите овие нагаѓања и лупања, ние ќе се задржиме во Наполи. Наполи кај нас е најпознат по Пандев и кај нео-хипстераната по пица-тестото со огромни меури.
Но дали сте чуле за овој радикален калоричен суфицит?
Јаглехидратска Мека. Кошмар за гладните Тик-Токери шо рекламираат сикс-пекови и слични пивски формати за аматери. Храна за јунаци без ресор! Како тоа паста со компир? Па ваљда се немало. А кога се нема, по автоматизам се игра на ‚дај-шта-даш‘ тактика. Замислете италијанска баба со печес гладни внуци и внуки. И сите гунџаат за храна со тоа гласовите на високи регистри и мавтаат со дланките. Брка кутрата у ормар, има што да види: паста, компир, нешто ситно сиренце и малку сушено мевце. Се знае, all in. Па како е, нека е.
На крајот од денот, сметам дека ние како нација немаме право да ја осудуваме оваа комбинација. Не после симитот. Ама тоа е, мора нешто да ‚држи‘. Ајде чекор по чекор да ги претвориме триглицеридите во триестриглицериди:
Тенџере полно со вода во која додаваме многу сол. Да зоврие. Во него вариме микс од различни пасти, околу 400 грама. Комбинирајте по избор. Ги вариме до пола работно време. Ако на опаковката пишува 10 минути, варете ги 5. Цедиме и тргаме на страна.
Након тога (читај со Миле Паника вокал), во истото тенџере запржуваме 50тина грама сланина и 250 грама компир, исецкан на многу ситни коцкички. А за да не се премногу коцкаме, за секој случај додаваме и 2-3 чешниња лук. На крај упржуваме и едно гранче ситно сецкан рузмарин. После 3-4 минути сите компоненти ги прелеваме со врела вода. Додаваме вода таман да ги покрие компирите. И оган на јако. Јако како турско кафе на гладно срце и боса нога.
После 5-6 минути, откако водата ќе се преполови, ја додаваме и сè уште врелата песта и вариме 5 минути дополнително. Пастата треба да ја апсорбира водата што останала. А што го краси делото? Па се разбира, крајот. Затоа на крајот убацуваме 150 грама гауда на коцки. Мешаме додека не се растопи. Гасиме оган. Здивнуваме.
Серивараме со џејмиоливерски количини на маслиново, врз секоја порција. Да има што да не ‚држи‘. Ова е феноменална есенско-зимска алхемија. Одлична подлога за јужноветровски количини алкохол. Душа дала за црвено вино.
Уживајте у манџаре, чиао.
Кирил Стоименов - гондолиер на диви води
