На 28 мај 1903 година, Леоти Блејкер, млада жена од Канзас која шетала низ Њујорк, се качила во преполна кочија која одела накај Петтата авенија. Кога кочијата се затресла, таа забележала дека човекот до неа се поместил поблиску. Тивко го проценила: постар, елегантно облечен, „со добродушен изглед“. Коњот забрзал и кочијата повторно отскокнала, а човекот сега веќе отворено ја допирал. Кога раката почнала да му се спушта од грбот надолу, на Леоти ѝ дошло преку глава. Со потег што би ги воодушевил жртвите на денешното вознемирување во градскиот сообраќај, посегнала по својата шнола за капа – долга речиси триесет сантиметри – и ја забила во дланката на човекот. Тој испуштил страшен крик и ја напуштил кочијата на следната станица.
„Ако жените од Њујорк толерираат додворување, девојките од Канзас нема да го прават тоа“, изјавила таа за весникот Њујорк Ворлд.
Весниците низ целата земја почнале да известуваат за слични средби со „додворувачи“, тогашен жаргон за предаторски настроени мажи. Една њујоршка домаќинка одбила маж кој ја допрел во преполн трамвај и ја прашал дали може да ја „испрати до дома“. Шоу-девојка од Чикаго, вознемирена од „навредливите прашања“, го удрила љубопитниот маж по лицето со чадорот додека тој не заминал. Учителка од Сент Луис го избркала својот потенцијален напаѓач пресекувајќи му го лицето со својата шнола за капа. Ваквите приказни биле забележителни не само поради нивната фреквенција, туку и поради пофалниот тон: за прв пат жените кои се бореле против вознемирувачите биле сметани за херои наместо за комични ликови, како субјекти наместо објекти.
Работничките и суфражетките ја презеле контролата врз јавниот дискурс, зборувајќи против додворувачите и воздигнувајќи го правото на жените да се движат сами и слободно во јавност. Додуша, никогаш порано во цивилизацијата толку голем број млади девојки не биле одеднаш ослободени од заштитата на домот и им било дозволено да шетаат без придружба по градските улици и да работат под туѓ покрив. Ритуалите на состанување и сексуалните обичаи се менувале. Мажот повеќе не ја посетувал жената во нејзината дневна соба и не ѝ се додворувал под будното око на нејзините родители, туку ја носел на претстава или во сала за танцување, каде што демнеле секакви зла (со и без наводници). Суфражетките го отфрлиле мислењето дека непридружуваните жени треба да се облекуваат што е можно поскромно – без нашминкани образи или видлив зглоб – со цел да избегнат несакано внимание. Проблемот не бил во женската мода или зголемените слободи, туку во „гнасотијата на умот на додворувачот“.
Наместо да се расправаат со суфражетките, некои критичари пристапиле посуптилно, приговарајќи не на променливите улоги на жените, туку на нивниот префериран начин на самоодбрана: шнолата за капа. Се појавиле приказни за невини мажи – не додворувачи, такви кои станале жртви на ова „оружје“. Дури и другите жени не биле безбедни. Во предградие на Чикаго, некоја жена и љубовницата на нејзиниот сопруг извадиле шноли за капа и се вртеле една околу друга, како на двобој, додека полицајците не ги разделиле. „Очекуваме нова и увезена шнола за капа Колт“, саркастично се изјаснил еден весник, „или шнолата за брзо дејствување Смит и Весон.“ До 1909 година, шнолата за капа се сметала за меѓународна закана, при што полициските началници во Хамбург и Париз разгледувале мерки за регулирање на нивната должина.
Во март 1910 година, и градскиот совет на Чикаго ја прифатил таа идеја, дебатирајќи за уредба која би забранила шноли за капа подолги од девет инчи (22 cm); секоја жена затекната во прекршок би била уапсена и казнета со 50 долари. Седниците биле преполни со љубопитни гледачи. „Ако жените сакаат да носат моркови и петли на главите, тоа е нивна работа, но кога станува збор за носење мечеви, тие мора да бидат запрени“, рекол еден поддржувач. По ова следеле извици „Браво!“ од мажите и свирежи од жените. Нан Дејвис, присутна да претставува неколку женски клубови, побарала дозвола да се обрати пред комитетот. „Ако мажите од Чикаго сакаат да ни ги земат шнолите за капа, нека ги направат улиците безбедни“, рекла таа. „Ниту еден маж нема право да ми кажува како да се облекувам и што да носам.“
И покрај страсниот говор на Дејвис, уредбата била усвоена со 68 гласа за и 2 против. Слични закони потоа биле усвоени во неколку други градови, вклучувајќи ги Милвоки, Питсбург, Балтимор и Њу Орлеанс. Илјадници километри подалеку, во Сиднеј, Австралија, шеесет жени отишле во затвор наместо да платат казни за носење „убиствено оружје“ во нивните капи. Дури и конзервативните лондонски дами упорно одбивале да купуваат штитници за врвовите на шнолите.
Бурата околу шнолите за капа стивнала на почетокот на Првата светска војна, а целосно згаснала кога во мода дошле кратките фризури и ѕвонестите клош-капи. Во тој момент се појавила и новата „социјална закана“, флаперките - млади и бунтовни западни жени од 1920-тите.
