Да се има увид во иднината отсекогаш значело моќ и токму затоа била подложна на присвојување и обликување од оние што имаат власт или желба да ја контролираат. Низ историјата постои постојана тензија меѓу оние што ја „претскажуваат“ иднината и оние што пасивно чекаат тие визии да се остварат. Како што забележува Хана Арент, предвидувањата за иднината најчесто не се ништо друго освен проекции на сегашните процеси и навики, односно сценарија што би се случиле ако луѓето не дејствуваат и ако не се појави ништо неочекувано. Со други зборови, футуристичките визии ретко се неутрални и тешко им е целосно да им се верува.
Иако предвидувањето на иднината постои уште од древните пророштва, астрологијата и гатањето кај старите цивилизации, современиот футуризам е тесно поврзан со Индустриската револуција и нејзините политички, економски и општествени последици. Во тој контекст се појавува Анри де Сен-Симон, кој уште на крајот на 18 и почетокот на 19 век ја идентификува индустриската класа како носител на општествениот напредок. Неговата визија за „индустриско општество“ ја слави продуктивноста и меритократијата, но ги игнорира класните конфликти и се потпира на детерминистичка идеја дека иднината може логично да се изведе од минатото. Тој верувал дека општеството мора да се организира хиерархиски и, доколку е потребно, дури и со сила, за да се оствари „правилната“ иднина — став што потсетува на денешните технолошки визионери кои зборуваат за неизбежноста на своите решенија.
Во 19 век, вербата во науката и рационалното знаење доминирала во европската мисла. Таа верба се пренела и врз размислувањето за иднината, но истовремено се појавиле и сомнежи. Делата како „Последниот човек“ на Мери Шели ја доведуваат во прашање идејата за неминовен напредок и ја прикажуваат науката и како закана. Џон Стјуарт Мил, пак, гледал во слободниот пазар и емпириското знаење пат кон иднина со најголема можна среќа за најголем број луѓе, визија што и денес одекнува во идеите на ефективниот алтруизам.
Карл Маркс и Фридрих Енгелс, иако не биле футуристи во тесна смисла, понудиле јасна и радикална визија за иднината: неизбежна класна револуција и општествена трансформација. И кај нив тврдењето за историска неизбежност било клучно за убедливоста на нивната прогноза. Делата на Х. Г. Велс исто така покажуваат како научната фантастика често служела како лабораторија за политички и општествени идеи, нешто што денес го гледаме кај технолошките елити опседнати со футуристички наративи.
Во 20 век футуризмот станува самосвесна практика и институционализирана дејност. Италијанското футуристичко движење ја слави технологијата, брзината и индустријата, но постепено се поврзува со национализам и фашизам. По Втората светска војна, футуристичкото размислување добива нова форма преку тинк-тенкови, кои настојуваат да ја направат иднината предмет на научно моделирање и рационално планирање. Идејата била дека со доволно податоци и експертиза, иднината може да се предвиди и контролира, без утописки фантазии.
Во тој период иднината станува простор што бара интервенција, планирање и рационализација, особено под сенката на нуклеарна војна, еколошки катастрофи и демографски стравови. Сепак, до крајот на 1970-тите, по Виетнамската војна и економските кризи, вербата во способноста целосно да се контролира иднината значително слабее.
