Д'н вторник. Прв д'н у месец јули, лето господово две илјаде и четрнаесто.
Муслимани су у сред Рамазан. Постив. Слушам га оџу редовно на разглас. Нешто вика, повикује Алаха на милост. А и православни су лишени од јајца и млеко овија д'нови. До 11 јули кој поштује Бога и Петровд'н, ќе мора да каже ''не'' на сви духовни и телесни сласти, а богами и на сексуални страсти.
А надвор шиба лето. И шиба ли, шиба... Држава иде на одмор, фрчив аранжмани, слике на тетке и голи цицке по фејсбуци севав, ек на сезону трае, кур те дуе работа.
А ја?
Ја не работу у државну администрацију, па немам лански одмор. Не работу ни у јавну администрацију, па да имам нови д'нови, платени дваесе на број. Нигде не работу куде државна цицка дава млеко увек к'д се уста навлечев на пупку свак први у месец. Нѐма среќу да цицам од народни паре. Некој вика дека е судбина, а некој па дека сам у погрешни боје обоена. А ја викам дека сам само среќна што сам независна. Толко сам независна што сам буквално, цела у мислу заглибана што еве шеста година, море и палме су за мене подалеко и од Марс и Јупитер заедно.
Нема се паре за одмори. Нема се паре и за проводи. Нема се ни ум како даље, к'д ме он'ј д'н у сандуче пред врата, пречека писмо од извршитела за неплатену наводну сметку од Топлификацију. Топлотан удар ме удари к'д виде дека без никакву опомену, некој ми три године копаја дупку у коју сака живу да ме стрпа. Топло - ладно е сервирано. Тражив ми двеста бенџамина.
А моја неплатена сметка според њима е стара од 2011. У писмо сас заканувачку содржину, извршител само што нѐ напишаја дека још сака да дојде и десно око од главу да ми истера. Све ми е смислија. Ако не дадеш овој, ќе ти направу оној. Ако не се завртиш онакој, ќе те оноду овакој. И смртну пресуду ми е препишаја. Нели не дојдеш у рок од осам д'на, ќе те запалу живу преко сметку у банку што сам ќе си гу отвору, и уместо триесе посто свак месец, ја од ед'н пут ќе те расчеречу.
Не. Смучено ми е. Жими најмило.
У пичку лепу материну да иду, и ја и сви егзекутори. Немам избор. Ќе мора да плату. Двеста бенџамина за дуг што не можу да докажу дека не ми е платен. А беше на Лондонску улицу, Топлификација тамо седи у ладни одаје бетер од радијатори што ги с'га по ново грее непостоечка Балкан Енерџи Груп. Они се оградуев. Викав, ене ти ги Балканци. Кој Балкан, кој Ѓердап потроши оној парно да ме глобив с'га, а?
Д'н први јули, лето по сви изгледи за некога господско, а мене две илјаде и четрнаесе бенџамина ќе ми треба да се избаву од сви дугови. Струја од д'нска поскупа, бензин и Вин Дизел такоѓе, а и тутуни жолти отрови ќе направив за брзо време, и Ленка да почне у Монопол за поскупи паре да стенка.
Не вреди даље да се објашњавам.
Толко ми е више од све згадено.
Работу како црнац, дојде некое писмо, собере ми 12 000 денара, там'н онолко колко да можеше барем овуј годину да тркну до ''наше'' море. Ебем ти и бенџамини, и паре, и евра, и целу овуј муку да живиш под свако човечко достојанство. Да бегам од овде - касно е, дека ќе живу подобро - очигледно и даље сас овуј моју убеденост дека ќе се деси чудо, рано е.
И оџа нека пое што сака, и нека постив сви православни и муслимански душе, и свет нека почне да се врти уназад, мене ми е свеедно. Ја од овуј кожу, више не можу.
Самохрани мајке и сви што се осеќате самохрано. Држ' те се добро, иде Дунав.
Поздрав, баштовани
Сандра
P.S
Ако ме нема летоске да напишу још некоју башчу, тој значи дека сам умрела од јад, некој да ми зима паре на Богу правде.
