Предлагаат да сменам работна позиција, или да работам со скратено работно време. Сето тоа би било во ред, кога би барал преку леб и погача, ама, не е така.
Имено, моментално сум во инвалидска количка (без ни најмала шанса за закрепнување - напротив), со дијагнози полинеуропатија, параплегија и тетраплегија. По нашки кажано, ни нозе, ни раце слушаат. Маки мачам со лична хигиена (ама ја одржувам), јадам како мало дете, а да не зборам за живот надвор од домот. Пристапни рампи слабо, пешачките острови најчесто високи (освен каде што им се излеало повеќе асфалт), и така...
Е, да не заборавам да се пофалам и ова: живеам од 11 000 денари нега и мобилност. Боледување ми даваат секој месец, ама не и надомест. Од први ноември две илјади и осумнаесетта година сум на боледување, ама бидејќи сум имал прекин во стажот, паричен надомест не ми следува. И така јас 13 месеци си давам по околу 6 500 ден месечно за лекови, башка прегледи, наоди, конзилијарни мислења... А со жена, две деца, мајка и куче.
Сега доста со фалење, туку една молба до тебе (се осмелувам да те замолам зашто долго те читам, па те осеќам некако свој):
Ако чуеш негде по влада, собрание, и сл. да бараат чоек за работа, јави ми, молим те. Штом државава мисли дека ме бива за работа, да се офајдам и ја нешто.
А имам и музичка желба: ако може линкот од турското црно-бело клипче, кајшто аскер го тера населението да слуша Бетовен, Шопен и сл.
Фала за отстапеното време.
Те поздравувам.
Игор „Касапот“ Николовски, инвалид од класата „тази дупка не е дупка“
********
За добрите луѓе (и институции!) кои некако можат да помогнат, Игор е достапен на kasapmk@gmail.com.
