Малку е селачки да не можеш да навикнеш на химна

Јес да и ние одамна понудивме предлог за нова химна, ама па не сме цвикатори наоколу да се правиме жртви што не ни е прифатена. Или да ви вергламе дека актуелнава никако да ја осетиме како наша и да навикнеме на тоа сонце кое - како Георгина во Радован Трети - секој ден одново се раѓа и никако да се породи.

Химните најчесто се евокативни по содржина и како форма се прилично инертни и традиционалистички. Не се тоа апликации за мобилни па едно-две да добиваат апдејт на текстовите. Во музичка смисла нам најинтересни ни се оние од Латинска Америка, суперкичести оперети, со фанфари, со све. По осамостојувањето овде имаше и неколку предлози за нови композиции (ги пуштаа по радио едно време), ама на крај некој веројатно изгласа да остане по старо (не е да се чудиш, скопјани и трамвај одбија на референдум).

Реалноста на денешниот Холанѓанин е комплетно различна од она што го има во неговата химна бидејќи таа е напишана уште во 1572 година. Ништо трава, сексуални слободи и фуфка од мигранти, туку Господ („ќе ме управува како негов инструмент“), лојалност кон шпанскиот крал (sic!) и сл. Бетер е со јапонската што е напишана меѓу 794 и 1185 година. Толку стар текст што денес постои дилема што навистина значи клучниот збор во химната

Генерално, европските химни се „крв до колена“ и денес тешко дека би поминале на која било модерна комисија за политичка коректност. И нималку не го одразуваат целото денешно шаренило (етничко, верско, сексуално) на тие држави.

Италија бара да загинеш за неа:

Siam pronti alla morte,
l'Italia chiamò! Sì!
(Подготвени сме да загинеме, Италија нè повикува! Да!)

А француската Марсељеза е тотален милитантен хорор, паника и сеење страв. Таа денес би се оценила како „повик за злосторничко здружување“:

Ајде, деца на татковината!
Дојде денот на славата!
Против нас е подигнато
Крвавото знаме на тиранијата!
Го слушате ли во полињата
Викањето на здивените војници?
Тие ви доаѓаат во прегратка,
Да ги убијат вашите синови, вашите сопруги.

рефрен:

На оружје, граѓани!
Формирајте свои баталјони!
Да маршираме! Да маршираме!
Нека нечистата крв
Ги натопи нашите бразди!

Од друга страна, во американската го има она „In God We Trust“, па сепак на неа ќе стане и атеист или оној што има некој друг господ.

Да, во овдешната стои „Македонците се борат за своите правдини“, ама па што? Веќе четврт век има таму и доволно широки категории во кои човек може да се најде: слобода, младо, старо, машко, женско. А ете, ни трансџендер нема.

Ако пречи кастингот „Гоце Делчев, Питу Гули...“, некој слободно може да си пее свој кастинг (певлив предлог: „Талат Џафери и Зибери, Еди Рама, Ахмети“).

Ама стани, да му се невиди, селачки e да не станеш.

Назад кон нашиот предлог. Замислете го полн градски пред лута утакмица со лут противник, од звучниците почнува најсилно да рока следната песна, а сите (старо, младо, машко, женско, ПЛУС трансџендер) стануваат и почнуваат да играат хака-хака. Па ќе ги смрзнеме!