Мусакања

Оди па фати ни го крајот на нас хомо-сапиенсите: од една страна обожаваме правила и структура, од друга страна уште повеќе обожаваме да ги кршиме истите. Во свет во кој секојдневно сме опкружени со правила, рутини и однапред дефинирани патеки, експериментирањето, или размислувањето надвор од одредени рамки, е еден од ретките крици на внатрешна слобода. Да се проба нешто ново, да се исчекори надвор од познатото е психичка гимнастика што го потсетува умот дека има избор. Експериментирањето ни дава простор да се движиме, да грешиме, да откриваме, да изградиме нови врски помеѓу идеите, а со тоа и нови врски во себе си. Во суштина, секое експериментирање е контра-удар против стравот од неуспех. Тоа е вежбање отпорност: да се прифати дека нешто можеби нема да успее, но дека токму низ тој процес на обид и грешка се раѓаат најубавите нешта. Тоа го зајакнува умот, ја потхранува љубопитноста, а во крајна линија и го продлабочува задоволството кога ќе се открие нешто ново што функционира. Експериментирањето е чин на верување во себе, доказ дека животот не мора секогаш да се движи по строго означените ленти.

Денес, во духот на слободното експериментирање, ќе направиме една мала кулинарска егзибиција. Ќе ги прекрстиме патиштата на Балканот и Италија, ќе ги оставиме строгите правила на страна и ќе создадеме фузија што, иако никогаш не би ја одобриле ортодоксните чувари на рецептите, ќе ни подари ново, богато и топло гастрономско искуство. Спремаме мусакања, спој од слоеви на мусака и лазања. За разлика од оној ‘мајстор’ што ги спарил пицата и бурекот во пица-бурек и ги расипал и двата класика со тој кулинарски ерез, овој денешен микс ја крева играта на втори спрат. Ма каков втори, директно на трети, без око да му трепне.

Што ако ја земеме онаа наша, балканска, класична мусака со компири и ја споиме со кремастата италијанска лазања? Што ако компирот го глуми тестото, а врз месото, наместо смеса од јајца и јогурт, истуриме безобразно богат бешамел сос? Излегува превкусен Франкенштајн.

Мирнииии, следуваат намирниците:

Компири: Околу кило.
Мелено месо (јунешко или мешано): Околу 500гр. Одберете некое со пристоен процент на маснотија. Маснотијата значи вкус, заборавете на фитнес-пропагандата.
Зеленчук за сосот (софрито): главица кромид, 2-4 средни моркови, 2-3 стапчиња целер. Ова е светото тројство на секој добар сос. Ситнете го на коцки. Треба да ги добиеме боите на италијанското знаме. Или на Ирска, у најмала рака.
Лук: 3-4 чешниња. Доматен концентрат (пире): 2 добри лажици. За длабочина на боја и вкус. Црвено вино (опционално, ама немојте да сте циции): Околу 100-150 мл. Било кое суво црвено што би го пиеле. Свеж магдонос, ситно сечкан. Зачини за месото: Сол, црн пипер, малку суво оригано, буковец.
За бешамелот: путер: 50 гр. вистински путер, не маргарин, да не се вреѓаме. Брашно: 50 гр. Обично, бело, како у песните на Аца Лукас. Млеко: Околу 500-600 мл. Полномасно, се разбира. Морско оревче: Прстофат, свежо рендано. Сол, бел пипер.
За Финалето: рендано сирење (кашкавал, пармезан, или мешавина од повеќе видови): Барем 150-200 гр. Не штедете, ова е круната.

Оперативен план: Излупете ги компирите и исечете ги на тенки кругови, околу5 мм дебелина. Посолете ги и забиберете ги. Наредете еден слој од нив на дното на подмачкана тава за печење. Целта е да го покриете дното целосно, може и малку да се преклопуваат.

Во голема, длабока тава, загрејте маслиново масло. Фрлете го ситно сечканиот кромид, морков и целер. Динстајте ги на средна температура, полека, 10-15 минути. Треба да омекнат, да станат слатки, да ја направат основата. Не брзајте, ова е клучно. Додајте го лукот и динстајте уште една минута. Зголемете ја температурата, додајте го меленото месо. Раздробете го со лажица и пржете го додека не добие убава кафена боја. Целиме кон карамелизација, не само варено месо. Посолете и забиберете.

Кога месото е готово, додајте го доматниот концентрат и пржете го една минута за да го изгуби киселиот вкус. Деглазирајте со црвеното вино – истурете го и со лажицата изгребете го дното на тавата за да ги одлепите сите вкусни парченца. Оставете алкохолот да испари. Намалете го огнот, додајте малку ориганото и буковец. На крај, тргнете го од оган и вмешајте го сечканиот магдонос.

За бешамелот, погали овде (Лазања со палачинки | Off) Врз првиот слој компири во огноотпорниот сад, распоредете половина од месниот сос. Врз месото, додајте бешамел. Врз него, распоредете ја втората половина од месото. Повторно бешамел. Завршете со трет и последен слој компири одозгора. Сега, земете го бешамел сосот и истурете го рамномерно врз целата површина. Нежно протресете го садот за да се распореди секаде.

Одозгора, без милост, посипете со ренданото сирење. Загрејте ја рерната на 180-190°C. Печете околу 45-60 минути, или додека компирот не омекне (проверете со нож), а површината не добие длабока, златно-кафена боја и не почне да клокоти примамливо. Кога е готово, извадете го од рерна и – ова е најтешкиот дел – оставете го да се одмори барем 15-20 минути пред да го сечете.

Ова е клучно за да се стегнат слоевите и да не добиете хаос во чинијата. Искористете го тоа време да си сипете пијачка и да се тапкате по рамо.

Аутопсија: Ја зедовме цврстата, земјена основа на мусаката – компирот, кој ја впива сета сочност од месото и ја елиминиравме потребата од тесто за лазања. Месниот сос е класика со причина: богат, длабок и доминантен. Но, вистинскиот трик е во бешамелот. Тој додава едно ниво на кремаста, млечна, луксузна текстура што традиционалната мусака ја нема. Тој се инфилтрира меѓу слоевите компир и месо, поврзувајќи сè во една хармонична, калорична целина. А кората од запечено сирење одозгора е порнхаб - премиум акаунт. Тоа е крцкавиот, солен контраст на мекоста под него.

Текстура, вкус, топлина, крем. Ги има сите четири јавачи на кулинарската апокалипса.