Лахмаџунот е крцкава приказна сплескана на тенко тесто, испишана со зачини и испечена до крцкава перфекција. Храна што живее во истанбулските улични тезги, на ерменските фамилијарни трпези, во либанските кафани и, од неодамна, по Инстаграм-фидовите на вечно незапослените гастрономски авантуристи.
Како успеала оваа кулинарска телеграма од минатото да се претвори во значаен симбол на културната разновидност? Како успеала од намќорестата Османска Империја да долета по хипстерските шалтери во Њујорк? Некои ќе речат дека лахмаџун потекнува од Турција. Други ќе го бранат како ерменско наследство. Трети ќе тврдат дека неговите корени се далеку подлабоки, можеби во некоја древна цивилизација што прва сфатила дека тестото е совршена подлога за постилање месо. Но ако нешто е сигурно, тоа е дека лахмаџунот е дете на миграцијата кое патувало со трговците, војниците и имигрантите, менувајќи форми, но никогаш не губејќи ја својата суштина.
Во 20-тиот век, со масовната емиграција од Блискиот Исток, ова јадење се пробило од традиционалните пекари во нови урбани локации. Денес, лахмаџун можете да најдете во најнеочекуваните агли на светот. „Турска пица“, е можеби најсоодветниот опис за ова јастие. Во многу култури, неговата функција оди подалеку од едноставно задоволување на физиолошкиот глад и се претвора во симбол на гостопримливост и фамилијарни собири. Во Истанбул, луѓето го јадат набрзина стоејќи, во ерменските заедници е задолжителен дел од фамилијарните саботи, а во некои модерни европски ресторани се сервира како „фјужн“ креација. Секое јадење има своја поп-културна ренесанса, а лахмаџунот ја доживува токму сега во време кога луѓето повеќе од кога било се вљубени во идејата за „автентична улична храна“.
Но доста со општестевено-историски анамнези, одиме на рецептот:
Тесто: не баш традиционално, но супер брзо и одлично. 200 грама брашно, 180 грама павлака/егејски јогурт, лажица сол и лажица прашок за пециво. Месиме во тесто, и тестото го делиме на 4 идентични дела. Го месиме во топчиња кои потоа солидно ги набрашнуваме и ги сукаме додека не добиеме тенки слоеви.
Вака стокмени, нека почекаат на месото.
Месото: Во блендер/сецко кремираме еден кромид, 4-5 чешниња лук, 2 домати, 2 пиперки црвени како Бора Дрљача после втората песна, црвен пипер, сол, бибер и ким. Добиената содржина jа цедиме. Ама ја цедиме квалитетно. Миксот што останува го мешаме со 400 грама мелено јунешко (или ако преферирате традиција - јагнешко) и многу магдpнос.
Припрема за печење: Рерната ја оптоваруваме на најјако (ако има и вентилатор, пуштете го да фучи). Добро ја загреваме. Месото го редиме врз тестото. Важно е да имате на ум дека треба да го распространите сосема до работ од тестото, затоа што зависно од квалитетот на месото и содржината на вода во него, тоа ќе се искалира и ќе се повлече кон внатрешноста.
Ништо страшно, само ќе добиете корки на кои им фали месо. Со ова у предвид, нашите лахмаџуни ги печеме 5-6 минути.
Вака добиваме тесто со крцкави рабови и сочно месо. Обично се служи со лимон и многу магдонос. Јас го комбинирав со кисело млеко. Го виткаат и како палачинка.
Лахмаџунот е погоден за сите. Додека едни се залагаат за зачувување на неговата традиционална форма, други го гледаат како платно за гастрономски егзибиционизам.
Уживајте во оваа поезија низ залци!
Кирил Стоименов - Алашвериш мајстор
