Во Гардијан со години оди рубрика под наслов „Што навистина мислам" (What I'm really thinking), во која луѓе од различни професии ја откриваат нивната страна на приказната, која често забораваме дека ја имаат. Козметичарка, забар, водоводџија, продавач на недвижности, таксист. Како е да се биде во нивна кожа, што размислуваат, и како гледаат на нас додека ни брцаат во устата, ни ги депилираат препоните или ни влегуваат дома? Одбравме две од тие писма.
Универзитетски наставник
Ве гледам, вас 23 во просторијата - мала група годинава - и се прашувам дали воопшто сте свесни дека постојам додека предавам. Можеби затоа што не зборувате со мене директно, еден на еден, па заборавате да ги филтрирате изразите на вашите лица? Или мислите дека во толпа сте некако невидливи?
Вашите тела откриваат многу повеќе отколку што можете да претпоставите - како си се допирате самите, подбивните изрази со устата, превртувањето со очи, проѕевањето, понекогаш едвај останувате будни.
Вашата индиферентност нема никаква врска со саатите што сум ги поминала подготвувајќи се за час. Универзитетот од вас бара да коментирате, анонимно, за квалитетот на моите предавања. Би сакала да имам можност да го коментирам квалитетот на вашето слушање. Кога сте навистина незаинтересирани и невклучени, гледам како рацете ви посегнуваат по мобилните. Се поврзувате, но најчесто со некој вон оваа просторија. Понекогаш дури и си фрлате ливчиња, се кикотите и шепотите.
Сепак, ве гледам и кога се смеете на моите вицеви. Кога се концентрирате можам дури да ви ги слушнам мозоците како ви се стегаат, можете да бидете толку ангажирани. Некои од вас толку многу запишуваат, изгледате како да се борите да одржите темпо со моите зборови, како да е прашање на живот или смрт ако нешто пропуштите. Гледам како лицата ви светнуваат кога сакате нешто да кажете, ентузијазмот да коментирате, да учествувате. Толку сте релаксирани, насмеани, уживате во моментот кога нешто ќе разберете, во хуморот или откритието. Се поврзуваме. Сега и јас ве гледам, и вие мене.
Касиерка
Секако дека ве проценувам според тоа што го купувате. Тоа ми е единствената забава. Работата и не бара баш некој интелектуален ангажман - касата ја прави математиката - и станува роботска. Секој ден истите муабети знаат да заморуваат.
Почнуваш да разликуваш типови муштерии. Уморната мајка, која си ги храни децата уште во продавницата и ми го дава празното пакетче да го скенирам. Стариот сладок пар, кој грижливо ја пакува храната за мачки и ролатите со смокви. Жената во костумче која купува евтино шише вотка, а потоа го крие во чантата.
Понекогаш сакам да го разбудам мојот внатрешен Шерлок. Темни подочници, пелени и аспирин? Ново бебе. Колачиња од ориз и спанаќ? Диетата почнува утре. Понекогаш ви е незгодно кога ви ги поминувам лаксативите или влошките за неконтролирано мокрење, но тоа не ми пречи.
Постарите жени се многу љубезни и сакаат да муабетат, но кога редот ќе почне да се влече додека тие си ги бројат ситните парички, тоа ме нервира. Најчесто длабоко вдишувам и се обидувам да ги третирам како мојата сопствена баба. Не ми пречи ако луѓето си зборат на мобилен, но сепак е некултурно. И ништо не е поснеможувачко од погледот на муштерија кој во раката стега десетина купони.
Луѓето претпоставуваат дека сум идиот. Всушност, студирам историја. Но тоа не е важно; никој од моите колеги не е глупав, и ние не заслужуваме некој така да мисли за нас.
