Можеби повеќе од сето останато, за нас зборува начинот на кој сакаме. Во омразата како да сме послични - воедначени и стандардни. Во љубовта секој е свој. „Ти не умееш да се сакаш", пишуваше Васко Попа, втемелувајќи го во аналите на поетската дијагностика недостатокот на способноста да се љуби. Човекот што не може да мрази е или недоветен, или просветлен. Човекот кој не може да сака...е тој го пропушта целото шоу.
Како креативен пресврт во очекуваната визуелизација на „празникот на вљубените", наместо чоколадно ви даваме едно вистинско срце, со комора, преткомора, вени и артерија. Затоа што секоја љубов, дури и најезотеричната, е во основа телесна. Мајката го гушка своето дете, а испосникот го дисциплинира своето тело од љубов кон Бога. „Ти го давам моето срце", вели вљубениот, само на чекор од тоа метафората да ја претвори во хирургија. Фетиши му се предметите кои ги допрела саканата, и воздухот низ кој таа минала. Какво време дојде, ќе почнеме како најскапоцени спомени под перница да чуваме чет сесии или линкови преку кои драгиот ни порачал дека мисли на нас. „Не умеете да се сакате", ни плеска Попа во монитор. „Љубовта, од крв и месо, е сè што ни е потребно", возвраќа Ленон, наздравувајќи му со чаша македонско црвено.
„Простете ни", им велиме во хор, и групно одиме на плоштад да делиме бесплатни гушкања. И на глас да читаме избор од македонската љубовна поезија - Конески, Матевски, Мухиќ, Шопов, Јовица Ивановски, Катица Ќулавкова, Светлана Христова-Јоциќ.
„И птица шарена
од далечна земја
заморена и гладна
на мојата трпеза
нека слета,
нека си земе
трошка леб
и нека полета."
Р. Павловски
