Хотелот Ченсери Роузвуд е во сопственост на катарското кралско семејство, а управуван преку офшор-компанија регистрирана на Девствените Острови, што дополнително го потврдува неговиот статус како „храм на новиот глобален поредок“, каде што луксузот и политиката се испреплетуваат. Најевтината соба чини 1.400 фунти за ноќ, а најлуксузните пентхауси достигнуваат 20.000 фунти.
Спуштањето во подземјето на објектот наликува на влез во некоја дистописка палата. По големо церемонијално скалило, гостите стигнуваат до предворје обложено со мермер, со црн сјаен таван и раскошни лустери. Под него се наоѓа сала за балови, опремена со сопствен лифт за автомобили, како и подземен спа-комплекс со базен, сауни и соби за третмани – сè ископано 20 метри под земја.
Архитектите се соочиле со тешка задача: да вратат некаква отвореност и достапност на зградата, која со децении беше заштитена со бариери и засилени безбедносни мерки. Eeро Саринен, финско-американскиот архитект кој ја проектирал во 50-тите како прва амбасада изградена специјално за таа намена во Лондон, ја замислил со јавна библиотека и светол ентериер. Но неговата масивна фасада од портландски камен не била омилена кај сите – дел критичари ја споредувале со фабрика за цигари.
Со текот на времето, зградата станала сè понепристапна: протестите против војната во Виетнам, а подоцна и стравот од терористички напади довеле до изградба на бројни заштитни ѕидови и павиљони. На почетокот на 2000-тите, дипломатската мисија конечно се преселила во нов комплекс.
Во денешната реконструкција, голем дел од оригиналниот ентериер е отстранет. Фасадата е „растегната“ – на постоечката структура е додаден шести кат во стил на Сааринен, како и уште два повлечени ката со позлатен павилјон, каде што се наоѓаат бар и пентхаус-апартмани. Овој потег бил оправдан со скица на самиот Сааринен, пронајдена од Катарците, на која тој прикажал поголема верзија на зградата.
Иако дел од оригиналните златни украси и столбови се задржани, внатрешноста добила сосема ново лице. Францускиот дизајнер Жозеф Диранд ја наполнил со редок мермер, егзотично дрво и скапи ткаенини, налик на ентериер на олигархиска јахта. Во тоалетите на „јуниор“ апартманите е употребен последниот зелен индиски мермер, кој наводно е целосно ископан, а обработката траела шест години. Другите камења доаѓаат од реномирани каменоломи.
Луксузот се зголемува со секој кат: апартманите се поврзуваат со мали предворја за да може да се изнајмуваат цели крила, со канцеларии, приватни кујни, бањи за парови и соби за персоналот на гостите. Богатите посетители често доаѓаат со лекари, телохранители и лични готвачи, со поголеми придружби од самите амбасадори.
Врвот на кичот и раскошот е постигнат на кровот, во двата пентхауса од 350 м² – „Елизабета“ и „Чарлс“ – украсени со детали поврзани со интересите на британските монарси: кучиња, накит, поло. На истото ниво се наоѓа и „Игл бар“, фантазија инспирирана од арт-деко, со поглед кон позлатениот американски орел што отсекогаш ја красел зградата. Но одблизу станува јасно дека симболот на слободата и моќта е всушност составен од остатоци на бомбардери Б-52, прекриени со златна боја – метафора за претворањето на историјата и идеологијата во спектакл за богатите.
Со тоа, поранешната американска амбасада – некогаш симбол на Студената војна и на протести против глобалната политика – денес е претворена во златно светилиште на капиталот и еден од најекстравагантните хотели во Лондон, каде историјата и кичот се спојуваат во нова форма на моќ и престиж.
