Очигледен проблем кај криминализирањето на навредата е што премногу работи можат да се интепретираат како навреда: критиката може некому да е навреда, исмевањето може да е навреда, сарказмот може да е навреда, несакана споредба може да е навреда, едноставното изразување на алтернативна гледна точка во однос на ортодоксното може да се протолкува како навреда. Затоа, една првично добронамерна и разумна намера да се зауздаат гадните елементи во општеството, создаде општество со исклучително авторитарна и контролирачка природа.
„Јас не сум нетолерантен,“ ќе речат многумина, и тоа луѓе кои зборуваат питомо, високо образувани, либерални во умовите. „Јас сум само нетолерантен за нетолерантноста.“ А другите се склони да климнат со глава и да промрморат “мудро, мудро“. Но, ако размислите за овој, демек недвосмилено исправен став повеќе од пет секунди, ќе сфатите дека единственото нешто што го заговара е замена на една нетолерантност со друга. Тоа мене не ми е никаков прогрес.
По мене, најдобриот начин за да се зголеми отпорноста на општеството кон навредливи содржини и говори е да се дозволат. Како со детските болести, подобро се справувате со оние патогени на кои сте биле изложени. Најсилното оружје против говорот на омразата не е репресија или замолчување, туку уште повеќе говор.
Тоа е суштината на овој мој говор: повеќе говор! Ако сакаме да изградиме силно општество, потребен ни е и силен дијалог а тој понекогаш вклучува право да се нападне или навреди. Слободата да бидеш ненавредлив воопшто не е слобода. Ова би било мал, но можеби критичен чекор во еден долгорочен проект да ја паузираме и полека да почнеме да ја враќаме назад културата на цензорството.
